Sevda -ki bir insanın yalnız gönlüne değil, aklına, fikrine, iradesine kısacası bütün heveslerine, manevi kuvvetlerine hakimdir- daima şüphe ve vesveseler içinde bulunmaktan haz duyduğundan kulakları ve gözleri her duyduğu, her gördüğü şeyi onun karakterine göre işitip görmeye, akıl her hükmünü onun arzusuna göre vermeye mecburdur.
Okur Takip Önerileri
Aşkın tehlikelerini bilerek kendini ebediyen bu duyguya kapatan ben değil miydim? Kara sevda gözleri bağlı olarak bir uçurumun kıyısında yürümek değil miydi? Birine sevdalanmak donmuş bir gölde nerede ve ne zaman kırılacağını bilmene imkan olmayan ince buzlar üzerinde yürümek anlamına gelmiyor muydu?
