Bir insanı ancak sadece kendisi bitirir sözünün kanıtı bu eser bana göre. Ne yaşarsak yaşayalım, ne yaparsak yapalım hep bir sebep bulacağız. Hep birilerini suçlayacağız. Hep bölüşeceğiz. Ama hiçlik olduğunda, kendimizle gereğinden fazla baş başa kaldığımızda suçlayacağımız kişi sadece biz oluyoruz ve kendi kendimizle dahi başa çıkamıyoruz. Ne kadar da aciziz aslında değil mi? Bir insanın kendine yaptığını, kimse kimseye yapamaz ancak insan kendi kendini mahvetme gücüne sahiptir. İnsan kendini rezil de eder vezir de gibi cümleler dönüyor zihnimde. Bir yalnızlık değil mi? İnsan daralır biraz kendimle zaman geçireyim derken bu eser insanı kendinden korkutuyor. Aşırılığın nelere sebep olabileceğini hiçlikle birlikte anlatıyor. Hayal gücüne realistikliğe zıt kavramların gücüne aynı anda değiniyor. Bu kitabın o kadar farklı perspektifleri var ki her okuduğunuzda fark etmediğiniz daha başka daha ince detayları fark edip büyüleniyorsunuz. Okumuyor yaşıyorsunuz. Zweig der susarim. Satranç her zaman benim için özel olmuştur, Zweig ile birlikte daha fazla anlam kazanması da çok anlamlı. Ne hiçlik ne aşırılık, sanırım sadece gerektiği kadar çaba ve biz bunları bile halimiz varken yapamıyoruz. Tuhaf değil mi ? Bu buhranla dolu eserler, sadece bir kitap denilip geçilen bir eser okunduktan sonra insanı öyle bir değiştiriyor ki insan kendine bile şaşırıyor. Potansiyellerimizi Zweig ile geliştirmeye kadeh kaldırıyorum, ne hiçliğe ne fazla, boş kalabalığa. Keyifli okumalar.
Bulent ozdemir ‘tan hem de sizlerden özür diliyorum çünkü bu hafta şahane şiirler
