Şehir tümüyle bana yabancı. Hatıralar, sesler, kokular ölüme terk edilmiş. Peki ama o sesler, o görüntüler nereye gitti? Acılar, hüzünler, sevinçler nereye gitti? Hayatım boyunca İstanbul'un sesi olmak istedim. İstanbul'un kuşlarının, ağaçlarının, poyrazın, lodosun sesi olmak istedim. Yıllarca dut, ıhlamur, çınar ağaçlarına bakıp onlardaki mevsim değişimlerini gözledim. Kuş sesleri kesilmiş, erguvanların boynu bükük, onlar da yaşanana, zamana küsmüş olmalı.
Sayfa 25Kitabı okudu
Değişirsin zamanla
Bazen sadece bakarsın
Ve hiç bir şey olmamış gibi
Dalar gidersin o anın varlığında
Zaman durmaz ama bir vurgun sanki
Kala kalırsın ne bir söz ne bir nefes
Sadece sen ve o düşüncenin verdiği
Durgunluk hissizlikmi dersin
Ne dersen de ama şunu bil
O artık bu hayatta yoktur
Ölüme gitmiştir sessizce
Ve bu haber senin
Aslında ne kadar
EN ESKI YAZILARIM 1.
Saçmasında vurulduğun mazi namın olur
Denizinde sarıldığın sinsi ahın olur
Fırtınasında savrulduğun serseri zamanın
Toprağında kuruduğun mezarın olur
".. Tabiî, değil mi, insan, öldükten sonra bırakacağı bütün hâtıralarla, eserlerle, çocuklarla, ancak kendi memleketinde unutulmazlığın tesellisini bulabilir. Ölüme kadar gitme. Şimdi bile şu Boğaziçi'ndeki hâtıralar... Şu her birinde bizden bir parça yaşanmış evler, şu her taşı ve ağacıyla bizim olan, biz olan şehir, gök, memleket..."
Sayfa 206
Ahmed el Decvi 25 yaşında, Mühendislik Fakültesinde öğrenciydi. 2015’te kayboldu. 60 gün Akrab hapishaneside işkence gördü. Gereken tıbbi müdahale verilmedi. 20 Şubat günü Sisi rejimi tarafından idam edildi.
Elim ne yazayım bilmez, yağlı urganla celladlar bekler beni babacığım,
Hücrenin soğuk taş duvarlarının arasından yazılan bu mektup
"Tabii değil mi, insan, öldükten sonra bırakacağı bütün hatıralarla, eserlerle, çocuklarla ancak kendi memleketinde unutulmazlığın tesellisini bulabilir. Ölüme kadar gitme. Şimdi bile şu Boğaziçi'ndeki hatıralar... Şu her birinde bizden bir parça yaşanmış evler, şu her taşı ve ağacıyla bizim olan, biz olan şehir, gök, memleket..."
Sayfa 208
