Kırılgan yaşamlarımızın her anında başımıza gelebilecek beklenmedik olayları düşünecek olursak, her yeni gün bir mucizedir.
Ah, bu insan yüzleri! Her şeyimizi bağladığımız, durmadan yanıldığımız, istediğimiz kadar bol hasletler, adilikler, iyilikler, kötülükler, delilikler, akıllılıklar, sevdalar yüklediğimiz insan yüzleri!
Okur Takip Önerileri
Bugün bu sosyetik insanlarla konuşmak hiç ilgimi çekmiyordu, bir ayna gibi bana kendimi yansıtmalarından sıkılıyordum, sadece bu gösteriyi, ilerleyen zamanı dolduran o şehvetli heyecanı izlemek istiyordum, çünkü kayıtsız kalan için başkalarının uyarılmışlığı en hoş izlencedir.
Zaten o yıllarda burnumuzun ucunda gezinen bir mazot kokusuydu babam, kulağımızda çınlayan uzak bir motor sesiydi ve az evvel dediğim gibi, gitti mi gelmek bilmezdi bir türlü. Bu nedenle çocukluğumda annem, kardeşim ve ben hep yol gözlerdik. Arada bir boynumuzu büküp içimizi çekerek hep uzaklara bakardık daha doğrusu. Ovanın ucundan bir ışık göründü, bir motor sesi ya da hafiften bir toz bulutu koptu mu bizim içimiz yeşerirdi hemen. Yıllarca devam etti bu durum, yıllarca, yıllarca devam etti. Daha sonra babam bir daha uzun yol şoförlüğü yapmamak üzere kasabaya döndü ama ne hikmetse gözlerini dikip bu sefer de uzaklara o bakmaya başladı. Acaba neden diye, bakmaya biz de devam ettik tabi. Böylece uzaklara bakmak neredeyse ailemizin kaderi oldu.
1828 yılında tüm bu hakaretlere, azarlamalara ve ödül vaatlerine itibar etmemek için gözüpek bir kadın olmak gerekirdi. Birine, "Edebiyatı da alamazlar, edebiyat herkese açıktır." demek için insanın delifişek olması gerekirdi. Kilise görevlisi olsanızda, beni çimenlikten uzaklaştırmanıza izin vermiyorum. İsterseniz kütüphanelerinizi kilitleyin; ancak ne zihnimin özgürlüğünü kapatabileceğiniz bir kapı var, ne vurabileceğiniz bir kilit ne de bir sürgü.
