Her şey şiddete dayalıydı. Çiçekler açar ve solardı. Güneş doğar ve batardı. Aşık sever ve giderdi.
Ama bunca kıyımdan ve seferden, içmeden ve sevişmeden, harcamadan ve avlanmadan, at binmeden ve yemeden ne kalmıştı geriye? Bir kurukafa, bir parmak.
Sayfa 62Kitabı okudu
Gitmişti. Onu terk etmişti. Onu bir daha asla göremeyecekti. Ve işte böyle ağladı.
Sayfa 56Kitabı okudu
Yalnızlık kendi seçimiydi.
Sayfa 53Kitabı okudu
Karmaşası bizi paramparça etmesin diye ara sıra ölümün parmağı hayatın üstüne mi uzanmalıdır?
Sayfa 52Kitabı okudu
Aşk onun için yalnızca talaş tozu ve külden ibaretti.
Sayfa 31Kitabı okudu
Elinde bir kalem tutuyordu, ama yazmıyordu. Sanki bir düşünceyi, dilediğince biçim alana ya da hayat bulana dek zihninde aşağı yukarı, ileri geri yuvarlıyordu.
Sayfa 17Kitabı okudu
Uzun bir suskunluğun ardından, "Yalnızım" diye fısıldadı, bu anlatı boyunca ilk kez ağzını açarak.
Sayfa 15Kitabı okudu
Ah Rosalind! Benim şiir defterim olacak bu ağaçlar,
Bu ormanda yaşayan herkes görsün diye senin erdemlerini
Senin için düşündüklerimi kazıyacağım kabuklarına.
Koş Orlando, koş! Yaz her bir ağaca
Güzel, tertemiz, tariflere sığmayan sevgilini.
