Buruk bir tat var eski kriz günlerinden damağımda... Yoksulluk karşısında bir bütün olunurdu. Ekmeğe zam mı geldi? Elektrik faturaları mı arttı? Kıyafet almak zorlaştı mı? Alım gücü mü düştü? Herkes aynı anda rahatsız olur, birbiriyle dertleşir firesiz hizalanırdı.
Ne değişti?
Sosyal medyada yayınlanan sokak röpartajlarında siz de denk gelmişsinizdir.
Bir ihtiyar çıkıp "Poğaça alamıyorum. Bir poğaça olmuş 15 lira, su 10 lira" diyor... Diğer ihtiyar "eee su içme önceden su mu vardı, biz köyde yağmur yağınca su içiyorduk" diyebiliyor.
Poğaçanın, suyun fiyatının zamlanması artık ortak sorunumuz değil...
Yine bir ihtiyar "Ne ekonomik sorunu ya? Ben bulgurumu, yağımı alabiliyorum. Bakıyorum insanlara karısını, kızını almış dışarıda yemek yiyor. Sapık bunlar diyerek sinirlenebiliyor.
Bir başkası "şükürsüzsünüz" diye, dert yananı azarlıyor.
Ayrı düştük... Düşürdüler.
Müsait bir yerde inecek var Şoför Bey!
Sayfa 37
🚨 Gazze bizim ümmet meselemiz. İnsanlık bizim ortak sorunumuz...
Ülke olarak ortak sorunumuz
Oysa çoğu dindar, inandıklarına inanmak için hiç de kanıt peşine düşmemiştir. İçine doğduğumuz kültür, inançlarımızın neredeyse tümünü belirler. Kendimizi "inanmış" bulur, bu inancı sorgulamayı da çoğu zaman gerekli görmeyiz.
Sayfa 33 - Ayrıntı Yayınları 2. BasımKitabı okudu
