Herhalde Sakarya Savaşı'ndan sonra idi. Bir gün Türk Ocağı'nın açılış töreni yapıldı. Nutuklar söylendi, milli marşlar çağırıldı. Genç öğretmenlerle Sultanî'nin yetişkin öğrencileri coşkun şiirler okudular. Bunlardan bir tanesinin, kıvırcık sarı saçlı mavi gözlü, uzun boylu bir delikanlının okuduğu şiirin adı ''Kırk Haramilerin Esiri'' idi: Haydutların reisi, türlü işkencelerden sonra, esirin bir kolunu kestiriyor. Ama yiğit adam cellatlarına meydan okuyor. O zaman Harami-başı bağırıyor adamlarından birine:
''Öteki kolu da kes. Öteki kolu da kes...''
Bir anda beklenmedik bir şey oluyor: Birden, balta esirin elinde parlıyor. Şimdi iyi hatırlamıyorum, ama sanırsam hikaye de böyle sona eriyordu.
Şiir kadar, onu okuyanın okuyuşunda da başka bir güç vardı. Sarışın delikanlı şiiri okumamış, onda dile gelen, ayaklanmış esir Anadolu'nun dramını oynamıştı. Onun kollarının geniş hareketleri, sıçrayışları, dizlerini yere vuruşları hala gözümün önündedir...
Kurtuluş Yıllarının Bir Anısı İçinde Nazım HikmetKitabı okuyor
Ben böyle güzel miydim eskiden
Beni çakıl taşları mı anlayacak?
öteki çocuklara
bıraktım çocukluğumu
adları her geçtiğinde
ağız dolusu gülerek anımsayacağınız
Sayfa 99Kitabı okudu
... bütün zaman
kiplerini yitirdim ben.
Artık yaşamaktan öte bir ölüm kalmıyor bize.
İçi samanla doldurulmuş anıtlar çağı!
Anlamıyor musun, makinada mürekkep bitti
Her şey beyaz kağıdın insafına kaldı...
Ben böyle güzel miydim eskiden ...
Ağladıysam ağladım, ne var ki bunda?
Cennetle cinnet arasında
Bir harflik hata
Yüzün, dünyaya yakılan ağıtların önsözü olacak ...
Yakarsam dünyaya ağıt yakarım
Bunun için, belki en son sana
Ölüm günleridir şimdi
Ölüme doğar çocuklar