'Doğa bize aldırmadığından, doğanın ortasında kendimizi öyle rahat hissederiz ki.'
-Friedrich Nietzsche
Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında.
Aşklarım, inançlarım işgal altındadır
tabutumun üstünde zar atıyorlar
cebimdeki adreslerden umut kalmamıştır
toprağa sokulduğum zaman çapa vuran adamlar
denize yaklaşınca kumlar ve çakıltaşları
geçmiş günlerimi aşağılamaktadır.
Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında.
Ve rüzgftr buruşturuyor polis
Tanrının dünyevi cehennemi
Tanrı’nın adaletinde bir tuhaf gizem,
Kimi kuluna farkındalık verir, hüzünle bezem.
Düşüncenin derin sularında kaybolan akıl,
Her anın anlamında savrulan bir sancı, bir yakıl.
Bilir insan kalbinde gizlenen acıyı,
Görür gözleriyle dünyanın çıplak yalın rüyayı.
Hissedilir, kavranır, her anın tortusu,
İçinde yankılanır evrenin kadim
I’ appel du vide
Fransızlarda, “ I’appel du vide” diye bir kavram var. Bu boşluğun çağrısı anlamına geliyor.” I’appel du vide, duygularımızın yarattığı mantıksız dürtülerle yanlış yollara sürüklenmek. Mesela bir uçurumun kenarında yürüyorsunuz, hiç öyle bir niyetiniz olmadığı halde, acaba aşağı atlarsam ne olur? Düşüncesine kapılmak anlamına geliyor.
Düşünmeye meylim çok.
Ama yazmak öyle bir girdap ki!
Düşünmekten daha zor ve yazmadığım her an, düşüncelerim sanki ziyan oluyor.
İyiki yoksun! Olsan ne seni kaldıracak omuz, ne sıcacık yürek var bende. Bakma artistlik sözler ettiğime, özlemek kolayıma geliyor da bundan memnun olduğumu söylüyorum. Yoksa dediğim gibi ne taşıyacak omuz, ne pamuk yürek var bende. Kesin üzerdim ben seni... İyiki yoksun diyorum ya, öyle işte...