Bir çocuk vardı hep sorgulardı. Dünyayı ,dünyaya bırakılışını,yıldızları ,gökyüzünü,dağları ,insanları ..
Hep bir anlam arardı, gerçekten nefes almasını gerekli ve değerli kılabilecek anlamlı bir amaç, gözlerinin aramaktan usanmadıgı tek şey idi.
O etrafındaki insanlar gibi değildi,yemek içmek onun için hayatta kalmak için yapılması zorunlu
1961 TARİHLİ BASKIYA ÖNSÖZ
Jean Paul Sartre
Kısa bir süre öncesine dek yeryüzünün nüfusu iki milyardı: beş yüz milyon insan ve bir buçuk milyar “yerli”. Birinciler “Söz”e sahipti, ötekilerse bu sözü ödünç almışlardı. Bu ikisi arasında aracı olarak hizmet veren satılmış kralcıklar, derebeyler ve tepeden tırnağa sahte bir burjuvazi vardı.
Bana hiçbir şey borçlu olmamalı, çünkü özgür olmalı; aşk ancak özgürlükte vardır; eğlence ve sonsuz zevk ancak özgürlükte vardır. Çünkü onun, adeta, doğal bir zorunlulukmuş gibi kollarıma düşmesini amaçlıyor ve her şeyi, onu bana yerçekimi gibi getirecek şekilde ayarlamaya çalışıyorsam da, onun ağır bir vücut olarak değil, bir tin olarak ruhuma düşmesi de önemlidir. Bana ait olacaksa da, yalnızca bir yük gibi, estetikten yoksun bir tarzda üstüme yüklenmemeli. Ne fiziksel açıdan bana dayanmalı, ne de manevi bir zorunluluk olmalı. İkimizin arasında yalnızca gerçek bir özgürlük oyunu egemen olmalı. Öyle hafif olmalı ki kolumda taşıyabilmeliyim.