Yaşadığımız depremin üzerinden çok değil yaklaşık bir buçuk yıla yakın bir süre geçti.Her hikâyeyi okurken bir soluklanmam, gözyaşlarımı silip kendime gelmem gerekti.Şükür bizim ailemizde can kaybı yoktu ama darmadağın olduk.Ben 2019 temmuz ayında yitirdiğim annemle hayatımın miladı oldu sanmıştım.2023 6 Şubat'ı milat neymiş gösterdi.Beterin beteri varmış yaşadık,gördük.Bu kitapta daha yazılmayan gerçek öyküler var.Mesela buralar büyük bir konteyner kente döndü, çarşı merkezi de dahil.Hindistan,Pakistan sokakları gibi.Hala bazı yerler harabe,izbe...Yoğun bir karmaşa,kaostan kanıksanmış,rutin bir durum oluştu sanki.Bilmiyorum, artık herşeyi oluruna bıraktık belki,belki, bıktık,belki biraz da umudumuzu yitirdik.Herkes travmatik,herkes mutsuz.Artık bayramların bile sevinci kalmadı.
Ben en çok her şey yolundaymış gibi görünmesine,sanki her şey güllük gülistanlıkmış gibi görünmesine kızıyorum.İnsanlar fırsatçı,aç gözlü kiralar uçtuğu için konteynerlerden çıkıp normal düzene geçilemiyor.Toki kiracılara ev vermiyor.Sanki depremde onlar zarar görmedi.Ev sahipleri binbir takla atıp kiracıları mağdur ediyorlar.Eskiden çok değil 3 yıl önce emekli ikramiyesi ile bir ev alınırdı.Şimdi ortada kaldık.Elimizden tutan yok.Her gün Gazze için paylaşım yapanlar,bizi hatırlamıyorlar bile.Onlar bir savaş icindeler ve bu zamana kadar 30-40 bin kişi vefat etti.Oysa biz bir gecede 50.783 kişi öldük.Bu resmi rakam ki buradaki herkes bu rakamların gerçeği yansıtmadığını biliyor.Biz bu ülkenin evladı değil miyiz?
Aç Şunu
