“Adam yaşama sevinci içinde
Masaya anahtarlarını koydu
Bakır kâseye çiçekleri koydu
Sütünü yumurtasını koydu
Pencereden gelen ışığı koydu
Bisiklet sesini çıkrık sesini
Ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu
Adam masaya
Aklında olup bitenleri koydu
Ne yapmak istiyordu hayatta
İşte onu koydu
Kimi seviyordu kimi sevmiyordu
Adam masaya onları da koydu
Üç kere üç dokuz ederdi
Adam koydu masaya dokuzu
Pencere yanındaydı gökyüzü yanında
Uzandı masaya sonsuzu koydu
Bir bira içmek istiyordu kaç gündür
Masaya biranın dökülüşünü koydu
Uykusunu koydu uyanıklığını koydu
Tokluğunu açlığını koydu.
Masa da masaymış ha
Bana mısın demedi bu kadar yüke
Bir iki sallandı durdu
Adam ha babam koyuyordu.
-Edip Cansever-
Nasıl bir his biliyor musun? Oda çok geniş ama sığamıyorsun, bak kapı orada ama çıkamıyorsun, pencere açık ama nefes alamıyorsun.
- Şahsiyet
"Derdin varsa git denize anlat. Kedilere, bulutlara anlat. Pencere pervazında çiçeklere anlat. İnsana dert anlatılır mı hiç?"
Âşık Veysel
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım 
Oğuz Atay
Garipsediğim bu dünyada, içimde kırılmamış tek bir pencere kalmamışken, onarılmaya ihtiyaç duyduğum zamanlar oldu. Onarılmak ve hiçbir suç işlemediğim halde 19. Yüzyıl Amerikasında bir siyahiymişim gibi bağışlanmak istedim. Kimden ve neden, bilmiyorum. Tuhaftır ki tam da böyle bir anda dünyaya alışmadığım, alışamayacağım düşüncesiyle uzak ve bilmediğim yerlere gitme özlemiyle dolup taştım. Yalnızdım ve neredeyse kimsesizdim. Bir başına ve aylak da denilebilirdi.
Gitmek, artık gidilebilecek yer kalmayıncaya dek süren bir arzudur. Giderken, bunu siz de hissedersiniz. 72. Enlemde Grönland Kuzey buz Denizinde yalnızdım. En güneyde Afrika Cape of Good Hope'da da yalnızdım.
Sonra birgün, ki bu görece olarak uzun sayılabilecek bir zaman, yaklaşık 5 yıl, içimdeki taşlar yerinden oynamaya başladı yeniden. Dengeler değişti. Değişmek istedi. Birileri dokunmaya başladı. Birileri dengeleri değiştirmeye karar vermişti. Buna karar verirken ürkek ve çekingendi. Kararsızdı. Belki biraz da korkmuştu.
Neden olmasın dedi? Soru sormayı öğrenmiş bir çocuk telaşı vardı muhtemelen üzerinde. Neden olmasın?Ben, neden olmasın dediği yerde eve ekmek götürmek istedim. Saksıda çiçek büyütmek istedim. Çocuk sesleri ve şen kahkahalar duymak istedim.
Şimdi Ahmet Arif'in durduğu yerde duruyorum.
"Bir umudum sende. Anlıyor musun?"
•Gizem
ANNE
Bırak kalsın masada ekmek, testide su.
Ayna puslu, pencere camı kirli
Bırak kalsın saçların dağınık, gözlerin uykulu
Saksıda çiçek susuz,kedi yalını bekler bir köşede
Bırak kalsın meyve ağaçta, kırlangıç havada
Dama düşen ince yaz yağmuru...
Yoruldun artık, bütün gün didinip durdun
Toprak bile, gök bile,deniz bile bir yerde yorulur
Bırak kalsın süpürge duvarda,sabun kovada
Anne, gel yanıma otur.
Ahmet Erhan
Yeni şiir kitaplarım geldi....
Hoş Geldi...🥰
Pencere 🪟
Uzaktaki Sevgili💌
Uzak Daldaki Elma 🍎
Kuşun Kanadı 🕊️
Geç Kalmış Şiir
Hüseyin Gazi Ekşioğlu
Günaydın. İnsan zihni ne tuhaf, öyle yaşandığına epey emin olduğumuz hatıralar aslında öyle değildir. Bir şeyler değişmiştir, hissederiz fakat bir yandan da eminiz işte. Yaralayan, kötü anılardır bunlar ekseriyetle. Bir kargaşa ki alıp götürür beynimizi, yüreğimizi. Schulman'ın başka bir romanında geçer: "Bazen travma yaşadığımızda
Adam yaşama sevinci içinde
Masaya anahtarlarını koydu
Bakır kâseye çiçekleri koydu
Sütünü yumurtasını koydu
Pencereden gelen ışığı koydu
Bisiklet sesini çıkrık sesini
Ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu
Adam masaya
Herkese bir pencere lazım, önünde oturup her şeyi unutabileceği. 
Arkadaş Zekai Özger