Duygularımızı dışavurmakta biraz cimriyiz belki, daha çok düşüncelerimizle yaşıyoruz ve bu bir ölçüde bozuyor bizi, değerlendiriyoruz, ama hissetmiyoruz.
Ayrılığın duyguları köreltmesi, ruhun çizgilerini silmesi, sevilen kimsenin güzelliklerini azaltması küçük kafalara ya da bayağı gönüllere özgü değil midir?