''Sakin sakin otur yüreğim, toz kaldırma. Bırak, dünya sana gelecek yolu, kendisi bulsun...”
"Her yeni doğan çocuk Tanrı'nın insanlardan umudunu kesmediğini gösterir."
Yeni ortaya çıkan varlık'la karşılaşan ilk günün Güneşi sordu:
"Kimsin sen?"
Yanıt yoktu.
Sonsuz yıllar geçti.
Batı denizinin kıyısında, suskun akşam saatinde, son günün Güneşi sordu:" Kimsin sen? "
Yine yanıt yoktu.
''Kıyına yabancı olarak geldim, evinde konuk olarak kaldım, kapından dost olarak çıkıyorum, ey dünyam.''
” Senin keskin bakışlarını şu an yüreğimin üzerinde hissediyorum, harmanı kaldırılmış yalnız bir tarlanın üzerindeki sabah güneşinin sessizliği gibi…”
Artık gidiyorum,
Beni uğurlayan kardeşlerim,
Hepinize eğilerek ayrılıyorum.
Yalnız sizin son ve nazik sözlerinizi bekliyorum,
Uzun zaman komşuluk ettik ama
verebildiğimden çok aldım.
Şimdi gün ağardı,
karanlık köşemi aydınlatan lamba söndü,
Bir davet geldi ve ben yol için hazırım.
Bu ayrılış gününde bana bol şans dileyin
arkadaşlarım,
Beraberimde ne götüreceğimi sormayın.
Seyahatime boş eller
ve ümideden bir kalple çıkıyorum...
Düşünüyorum da,
Sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek.
Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
Naif yönlerimizin keşfedilmesi,
Cesaretsizliğimizin anlaşılması,
Korkularımızın paylaşılması
Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.
Kabuklarımızın altında kendimizi saklamakta
ne kadar da ustayız?
Sessizlik, kendi kirlerini, süpürüp yürüyünce, fırtına olur…
Sevincin kapıları, acıların anahtarlarıyla açılır...
Ölü sözcüklerin tozu üzerine asılıp kalıyor.
Ruhunu sessizlikle yıka..
Eğer sevgi farklılıkları kabul edemeyecekse dünyada neden farklılıklar olsun?