En sevdiğim renk diye bir şey yok ama ısrar edersen beyazla gömüleceğim.
Benim diye bir şey yok, kalbimin attığı beden bile kiralıksa neyin benim olduğunu savunabilirim bilemem..
Ben, ben diye övünenem, büyük şeyler atlattık dediğimiz şeyler zamana karıştıkça küçüldü hep..
Birisi için yaşayabilirim, ama kimse için ölemem.
Kusursuzluğu öğrenmek için işlediğim kusurlarım kadar güçlüyümdür en fazla…
Hep özlüyorum, nasıl olduğunu bile bilmediğim huzuru.
Ne garip insan olmak..
“Unutmazsak yaşayamayız.”
Alışmazsak, uygunlaşmazsak, çalışmazsak, savaşmazsak..
Dünya katliam ocağı olsa, ekmeği yarım kalıncaya kadar susar insan.
Bana sorarsan insan olmayı hiç beğenmedim ama işten de çıkamam.
Yaşıyoruz, gerçi pekte yaşıyoruz mu bilmiyorum ama hayattayız. Düm düz ölüme doğru bir yol işte.. Aslının tasviri insan hayatı değil, bizimki yaratıcıyla aramızda ki formalite bir insanlık galiba…