Reşat Nuri Güntekin

Hangi ümide sarılsam elimde kalıyor, neyi seversem ölüyor.

Bir zehri insan, bir kerede yutmalı, ya ölür ya kurtulur.

Hayata paçavra diyenler meğer ne doğru söylüyorlarmış!

(...) öyle hissediyorum ki, içimde müebbeden kırılmış bir şey var.

Evet, niçin yalan söyleyeyim? Bütün nefretlerime, isyanlarıma, bütün o geçmiş şeylere rağmen, ben yine bir parça senindim.

Ne ayıp, yarabbi, ne ayıp! Sen sebep oldun vallahi, sen sebep oldun, diye hırçınlaşıyordu.
Yanlarındaki ağacın dalında bir çalıkuşu ötüyordu.

Bu ot, güzel kokusu için bazen mihnete de uğrar. İnsanlar, onu parmaklarının arasında örseler, hırpalarlar. Feride, seni bu ızdıraptan derinleşmiş gözlerin, mahzun düşüncelerinden yorulmuş güzel yüzünle ben, bu hırpalandıkça kokusu artan çiçeklere benzetiyorum.