Onların varlıklarında bir benzerlik, bütün duygularında göze çarpan bir aydınlık vardı. Bu ise ruhların kendiliğinden, ezeli bir tanışıklığı demek değil miydi?
Bir kere yeryüzüne o karanlık çöker, bir kere odamın kapısı, penceresi kapanır da yalnızlığın vahşeti düşünceyi ve kalbi istila etti mi dünya ile yokluğun hiçbir farkı kalmaz.