Böyle olduğu halde nasıl garip bir kuvvet bizi birbirimize bu kadar sağlam bağlamıştı?
Kullanmadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yarar?
Kim bilir... Belki uzak bir günde büsbütün başka insanlar olarak, tekrar karşılaşır ve belki gülüşerek birbirimize ellerimizi uzatırız...
Bana kızma!.. Benim kusuruma bakma! Bana kocan gibi değil, çocuğun gibi bak!
Birbirimize söyleyecek hiç bir şeyimiz yok muydu?..
"Bir ümidim yok. Bu sondu. Artık hiç bir şeyin değişmesine imkan yok, lüzum da yok."
Fakat ben bütün gayretime rağmen, içinde bulunduğum hayata ısınamadım. Bu hayatı anlayamadım...
"Hiç geçmeyen, hiç unutulmayan şeyler de var, beyefendi!
Ölünceye kadar insanın sırtından atamayacağı şeyler de var..."
Hayret etmeyin... Ben sizi kendim kadar tanıyorum. Belki de daha iyi...
Yok olmak isteğiyle kalbim attığı zaman,
Bana: Yaşa der gibi gülen senin yüzündü.
YKYKitabı okudu
Belki de yeni bir başlangıç yapmanın vaktidir.
Yeni bir başlangıç için her şeyi yıkamanın vakti...
"Bana öyle geliyor ki, hakikaten yapabileceğimiz bir tek şey vardır, o da ölmek."
İnsanların en zayıf tarafları, sormadan, araştırmadan, düşünmeden, kafalarını patlatmadan inanmak hususundaki hayret verici eğilimleridir.
İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile.
Sadece bir yalnızlık ihtiyacı var...
Şu kalabalığın içine gözlerim kapalı olarak karışsam, bir kuvvet beni muhakkak hiç şaşırtmadan doğru ona götürecektir.