Bir dağbaşı yalnızlığı yaşıyorum yeniden.,
Dağbaşı yalnızlığı ölümden beter.
Hiç kimse aramasa sormasa beni
Sen gelsen yeter..
Huzur ellerinin güzelliğidir.
Gözlerin karşımda mutluluk denizi.
Her sabah soframızda ekmeğimizi
İttihatçılar için yapılan beste
“Çırpınırdın Karadeniz, Bakıp Türk’ün Bayrağına”, isimli şiirin sözleri, 15 Kasım 1914 senesinde Osmanlı’nın 1. Cihan Savaşı’nda iştirakini büyük bir heyecanla izleyen Azerbaycan’ın milli şairi Ahmed Cevad tarafından yazılmıştır. 1918 yılının başlarında ünlü Azerbaycan bestecisi ve fikir adamı Üzeyir Hacıbeyli tarafından, Nuri Paşa komutasındaki Türk ordusunun Azerbaycan Türklerini soykırımdan kurtarmak amacıyla Azerbaycan’a gönderilmesi nedeni ile bestelenmiştir. Eser şiir şeklinde ilk kez 1919 senesinde Ahmed Cevad’ın ikinci şiir kitabı olan “Dalga”’da çıkmıştır.
Ahmed Cevad 1937’de karşı-devrimci faaliyette ve Pantürkizm gibi sahte ve uydurma suçlamalarla tutuklanır ve askeri mahkemenin kararıyla idam cezasına mahkûm edilir. 1937 sonlarında şair, kurşuna dizilir.
1955’de SSCB Baş Savcısı, şaire karşı ileri sürülen ithamların asılsız olduğunu belirtti ve Ahmed Cevad’a ölümünden sonra beraat kararı verdi. Suçsuzluğu geç de olsa anlaşılmış, Sovyet Rusya tarafından itibarı 1955 yılında iade edilmiştir.
"Baş vü göz gibi kulak gibi
Dil gibi hem el gibi ayak gibi
Her birisi bir şekil yumışdadur
İllâ baksan kamusi bir işdedür"
Çağdaş teologların İbrâhimî dinlerin birliği ve dinlerin birliği gibi ifadelerine ilham teşkil edici bir bakışa sahip olan şair, Hz. Adem'den başlamak üzere Hz. Peygamber'e gelinceye değin, bütün haberci ve rehberlerin birliğini muhtasar çerçevede ele alır. Bilâhare, Hz. Peygamber'in risâletiyle bu birlik halkasının kemâle erdiğini ayrıntılı bir şekilde ortaya kor.
Nitekim bütün peygamberler bir vücûdun organlarıdır; Hz. Peygamber (s.a.v) ise, baştır. Vücut, başla tamlanır; birlik yolu da Hz. Peygamber'le kemâle ermiştir. Şu halde birliğe ermek, Peygamberî esasları özümseyerek hayata geçirmektir.
Şiir ve İrfan, Bilal Kemikli
Şair 
Ahmed Arif Ankara 1987
Şarkılar bilirim çığ tutmuş
Resimler, heykeller, destanlar
Usta ellerin yapısı
Kolsuz,yarı çıplak Venüs
Trans-nonain sokağı
Garcia Lorca'nın mezarı,
Ve gözbebekleri Pierre Curie'nin
Kar altındadır.
Duvarları katı sabır taşından
Kar altındadır varoşlar,
Hasretim nazlıdır Ankara.
Dumanlı havayı kurt sevsin
Asfalttan yürüsün Aralık,
Sevmem, netameli aydır.
Bir başka ama bilemem
Bir kaçıncı bahara kalmıştır vuslat
Kalbim, bu zulümlü sevda,
Kar altındadır.
şair olsam baban seni bana verir miydi. deseydi ki oğlunuz ne iş yapar. şiir yazarım eefendim. kızınızı sever şiir yazarım. ya kira faturalar geçinebilecek misiniz.. faturalarda da yazarım efendim ev sahibine de.. itiraf edeyim mi efendim az önce size bile yazdım. yalnız sonunu kapının dışında bıraktım.. buradan çıkınca duruma göre kızınızı verip vermeyeceğinize göre değiştireceğim.. ya çocuğunuz olunca ona nasıl bakacaksın. ona da yazacağım efendim hem de ona daha güzellerinden yazacağım. annesi kıskanacak belki ama bir şey demez sanırım.. Sizi bir tanesini imzalayıp getiririm. bayramlarda seyranlarda okurum. Siz bir şaire kızınızı vermez misiniz efendim.. bir çorba kaynatmaya yetmez mi şiirim. Soframızın tuzu biberi olmaz mı. Allah uzun ömür versin siz toprak olunca sizi kim anacak efendim. damatlarınızdan hangisi yazacak ölümsüz edecek. ben yazacağım efendim. kötülüğünüze kötü iyiliğinize iyi diyeceğim. sizi anlatacağım efendim.
siz hiç ölümden yok olmaktan unutulmaktan korkmaz mısınız efendim
ben çok korkarım kızınızı unutmamak için okuyup hatırlamak için yazıyorum.
siz de payınıza düşeni almak isterseniz evet deyiniz. verdim gitti.
Sizin bir portakal bahçeniz var.
mirasınızı kime bırakacaksınız efendim.
benim şiirlerim de mirastan sayılmaz mı
ölürsem hepsi sevdiklerimin olsun.
sizi portakal bahçeniz etmez mi.
hem o portakal bahçesinin yedi mirasçısı var.
oysa benim siz kızınız ve olursa çocuklarımın.
bu kadar maddiyatçı olmayın efendim.
Şiir gibi Kadınlar vardı; doğru yere düşseler, hayatı Cennet eyleyecek...!
Ve Şair Adamlar vardı; doğru Kadına denk gelseler, onları mücevher gibi işleyecek...!
Şiir gibi Kadınlar şuursuz adamlara yâr olup çürüdü gitti...!
Şair Adamlar Şiirsiz Kadınların elinde mum gibi eriyip bitti...✍