Şiddet neden hala bizimle? Neden hala şiddeti sürdürüyoruz? Metafizik ya da dinsel inançlarımız ne olursa olsun hepimizi ilgilendiren bu sorulara tamamen ikna edici bir yanıt veren çıkmadı henüz.
Ama insanlar alt edilmez bir narsisizme meyillidirler; içe dönerler, kendilerine ve kendi işlerine odaklanırlar, bunların kozmos ya da Tanrı için gerçekten önemli olduğunu düşünürler.
Fethettiğimiz için haklı ve kutsanmış olduğumuza inanmanın ruhani cazibesine kapılmaya uzak değiliz.
Çünkü ancak tamamen yıkarsak salt aklın bilinciyle inşaa edebiliriz gerçeği
Hıristiyan aşkınlığının Nietzsche gibi azılı düşmanları bile, hatta belki özellikle onlar, "kendini yenmeyi " şiddetle tavsiye ederler: İçimizdeki merhamet hissini bastırmamızı, kısacası neredeyse tamamen değişmemizi, iyilikler ve kusursuzluklar listemizin değişmesini isterler.
İnsanın özde masum olduğu hissinin en çarpıcı meyvelerinden biri, eskiden ahlaki sayılan birçok meselenin terapi kategorisine aktarılması olmuştur. Eskiden günah olarak görülen şeylerin çoğu artık hastalık olarak görülmektedir.
Artık Tanrı'ya ihtiyacımız yoktur, çünkü
kendi başımızın çaresine bakmayı biliyoruzdur.
Kendimizi giderek daha çok modern dünyanın içinde bulduğumuzdan, inanmak giderek zorlaşır; inancın ufku durmadan uzaklaşır.
Bunu bana Ramo açıklasın :D
Tutumumuz bizi bir resme yerleştirir ve sonunda o resmi sorgulayamaz hale geliriz.
İnsanların gerçeklikten kaçmalarının sebebi kaçışın rahatlatıcı olmasıdır. Gerçek dünya bize karşı tamamen kayıtsızdır, hatta bir ölçüde tehlikeli ve tehditkardır.
Çok doğruu
Çocukken sevgiyle ve ilgiyle sarmalanmış olduğumuzu görmek zorundayızdır, yoksa içimize kapanırız. Ama büyürken, bu ilgi ortamının insanların dünyasının ötesine geçmediği ve insanların dünyasının da genellikle küçük bir kısmını kapsadığı gerçeğiyle yüzleşmeyi öğrenmemiz gerekir.