Selim Pusat'a ruh(unu) veren, büyük Türkçü Ad Günün kutlu, ruhun şad olsun. 
Hüseyin Nihal Atsız
Ruh Adam
Ruh Adam, Hüseyin Nihal Atsız'ın 1972 yılında yayımlanan bir romanıdır. Eski Türkçe bir yapıtın anlatımıyla başlayan roman, Cumhuriyet'in kurulduğu yıllardaki bir subayın öyküsüdür.
Roman, evli olduğu halde başka bir kadına aşık olan Yüzbaşı Burkay'ın çektiği acıları anlatarak başlar. Romanın kahramanı, Yüzbaşı Selim Pusat'tır. Selim
Selim Pusat Sorgulaması
Aynı anda hem yabancı , hem de tanıdık gelen şeylere tekinsiz diyoruz.
Sigmund Freud
Deli kurt'un Gökçen'i
Urungu'nun Ay hanım'ı
Selim Pusat'ın Güntülü'yü
Pars'ın Almılay'ı
Atsız'ın TÜRK ırkını
Sevdiği gibi
Severim seni !
Çok da güzel severim
Urungu'nun Ay hanım'ı
Deli Kurt'un Gökçen'i
Selim Pusat'ın Güntülü'yü
ATSIZ'ın ırkını sevdiği gibi...
Hüseyin Nihal Atsız
Sancar bas kahkahayı, çınlat Tanrı Dağı’ından,
Kara Kağan gafleti, az bu gaflet çağından,
“Kurtkaya elini çöz”, çık sürgün otağından, “Kanlı Sınır boyları yapıya mezar olsun”
“Vaktiyle bir ATSIZ varmış” ; var olsun!
Deli kurt Çakır alsın, Gökçen’i terkisine,
Açığma-kün kul olsun, Burkay’ın kaygısına,
I-çing katun delirsin, Kürşat’ın korkusuna “Hayat Çelik kollarla atılan bir zar olsun”
“Vaktiyle bir ATSIZ varmış”, var olsun!
Geçmesin geri gelen mektubun yarası,
Selim Pusat sorgusu, bir mektebin sırası,
Yurt olmaya yetmesin iki kutbun arası, “Atam’a süngülerim, Kılıçlarım yar olsun”
“VAKTİYLE BİR ATSIZ VARMIŞ”
“VAR OLSUN!!!!”
Benim zaten en sevdiğim ;
Selim Pusat ve Martin Eden .
Mutlu sonla bitmediler...
Biri mechule bıraktı kendini
Birisi soğuk dalgalara....
Sadece "Son" oldu.
Deli Kurt'un Gökçen'i
Urungu'nun Ay hanım'ı
Selim Pusat'ın Güntülü'yü
Pars'ın Almıla'yı
Atsız'ın Türk Irkı'nı
sevdiği gibi...
Burkay lanetlendi ve dünyaya Selim Pusat olarak yeniden döndü.
Güntülü biraz düşündükten ve eli ile saçlarını o zarif hareketle düzelttikten sonra ahenkli sesi ve düzgün söyleyişle bir şiir okumaya başladı:
Sevda gibi bir gizli emel ruhuna sinmiş;
Bir haz ki hayalden bile üstün ve derinmiş.
Gökten gelerek gönlüne rüzgar gibi inmiş,
Bir sır ki bu,ölsen bile asla açamazsın…
Anlatması imkansız olan öyle bir an ki,
Hülyadaki ses varlığının gayesi sanki…
Bak emrediyor: Daldığın alemden uyan ki,
Mutlak seveceksin beni,bundan kaçamazsın...
Şiiri dinlerken, kızın sesinin, karanlıktaki sesin ahengine benzeyen güzelliğinden sarhoş olan Pusat son mısraı dinleyince yıldırımla vurulmuşa döndü ve ızdırabını belli etmek istemeyen bir yaralı gibi bakarak:
- Bu şiir kimin?,diye sordu.
Güntülü en tatlı gülümseyişle bakıyordu:
- Bilmiyor musunuz?
- Bilsem sorar mıydım?
Genç kızın gülümseyişi dudaklarında söndü:
- Bu şiir sizin değil mi?
Pusat hayretle durarak Güntülü’ye döndü:
- Benim mi? Ne zaman yazmışım?
Kızın gözleri vahşi parıltılarla ışıldamaya başlamıştı. Selim, çok iyi tanıdığı bu parıltılara bakarken, bakıp da unutulmuş bir noktayı çözmek için bir ruh kasırgasında bunalırken, Güntülü, o geceki görünmeyen kadının sesiyle cevap verdi:
- Unuttuğunuza göre bin yıl önce yazmış olacaksınız.
Bin yıl…
Ruh Adam
1K KOCAELİ 17. KİTAP BULUŞMASI GERÇEKLEŞTİ
