Elif Şafak okumam diyerek büyük konuşmuşum, hediye edilince okuma gayreti içerisine girdim. Ama düşüncelerimi bir kez daha onaylattı: Elif Şafak edebiyatın Serdar Ortaç'ı.
Kitaba gelince, bazı kısımlarına ya evet bende böyle düşünüyorum dedim bazı kısımlarına saçmalama ya hu dedim. Kitabın genel havasını: haydi bana bir nobel verin ödül verin en olmadı bu kitap konuşulsun ya da satsın gayesiyle yazılması şeklinde soludum. Neredeyse her sayfada dikte edici sert cümleler, keskin konular ve bana göre çok yoğun işlenmesi gereken temaların üstün körü bir araya getirilmesi. Google'da bekaret, aşk, terörizm, demokrasi.. tarzı başlıkları aratınca çıkan haberlere hafif selam çakılarak doldurulmuş sayfalar.. Eğer ki bu temalardan sadece birini ya hadi ikisi üçü olsun, hem sert hem yumuşak cümlelerle, karşıt cümleleri hakkaniyetle karakterlerine ifade ettirseydi kitap o zaman olmuş derdim. Örnek verecek olursam, kitaptaki Şirin karakteri kadar Mona karakteri fikirlerini savunamıyor.. Şunu da söylemeden geçemeyeceğim: Bazı cümleler vardı ki ters şekilde kurulmuş.Türkçe'de fiiller genel anlamda cümle sonunda olur. "Bir şey vardı görülen." bu tarz cümleler nedir Allah aşkına ? Sevmedim bu cümleleri. Özetle okudum okumayaydım iyiydi..