Bir insana ne kadar saçma bağlanmış olabilirsin ki, hayatında aynı kendisi gibi karaktersiz birisi olduğunu bildiğin halde aklına gelir bakarsın ve yaşattıklarına, karaktersizliklerine defalarca üzülürsün! Çünkü arada ben buradayım diyerek kendini hatırlatmayı çok iyi biliyor gerekli mecralardan! Bunu yaşayan tek ben miyim?
Yaşayışımıza ve etrafımıza şekil vermek arzusuyla dünyaya gelmektense hayatın ve muhitin verdiği şekli kolayca alacak kadar boş ve yumuşak olmak daha rahat, daha makul değil miydi?