Bir aşka yetecek kadar seviyordum seni ama sen, bir aşk'tan fazlasıydın...
Bir Nedeni Yok Yalnızca Öptüm
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata
"Ben öğretmenim ve son nefesimi gerekirse sınıfımda veririm" diyen ,kanserin son safhalarında olmasına rağmen çocuklarının başından bir an olsun ayrılmayan bir öğretmene sahip 10 yaşında bir çocuktum o zamanlar. Kitap okumaktan nefret eden, sahip olduğu kitapların kapaklarını dahi açmayan bir öğrenci... Matematiği o kadar çok seviyordum ki sayılardan başka hiç bir şey düşünmedim. Ve öyle bir öğretmendin ki beni kitaplara aşık ettin. Seni, bana hediye ettiğin ilk kitabınla toprağa koyalı 22 yıl oldu. Ve baş ucunda söz verdim sana kitap okuyacağım...2000. kitabımı bitirdim öğretmenim. Ve haklıydın," iyi bir matematik öğretmeni olmak istiyorsan, okumalısın " demiştin. Okuyorum ve okumaya devam edeceğim... Mekanın cennet olsun....
On sekizinde seni çok seviyordum.
Bugün ayın yirmi biri, seni biraz daha çok seviyorum.
Birazdan gece yarısı olacak, ve seni daha çok sevmeye devam edeceğim.
Tek kuruşluk kârım yoktu hayatımdaki varlığından, inan zararına seviyordum ben seni.
[ Attila İlhan ]
Yağmurlu Bir Gündü
Yağmurlu bir gündü
Bekliyordum seni
Soğuktan tir tir titreyerek
Umursamıyordum üşümeyi
Tam bir buçuk saat beklemeyi
Seni görecektim ya