Bölünüp dururdu kalabalığın içinde insan. Kendini kendine, kendini başkalarına, sonra başkalarını yine kendine bölerdi. Hiç'e varıncaya kadar bu hep böyle sürerdi. Kumla çöl, damlayla derya birdi. İnsansa, kendisi olmaktan çok Havva'nın torunlarından biriydi. Herhangi biri.