Sesler

Bazı insanlara verebileceğin en büyük değer, isimlerinin baş harfini büyük yazmak olur. Gerisine inanın değmezler.

Sesler, sesler. Dinle gönlüm, eskiden ancak
ermişlerin dinlediğince: onları dev çağrı
kaldırırdı yerden; ama bu olmaz kişiler
diz çökederdi hep, hiç mi hiç aldırmadan:
böyle dinlerdi onlar. Sen Tanrı'nın sesine
dayanamazsın, nerde! Ama dinle soluğu,
sessizlikten üreyen kesintisiz bildiriyi.
Hışırdar işte sana doğru genç ölenlerden.

Hayalimde ufacık bir yuva kuruyorum.
Sonra yaşamak zorluğu geliyor akla
-Dikkat, kapılma aşka...diyen sesler duyuyorum

Ayna bizi hep hapseder. En çok da bakma cesaretimizi....

"İnsanlar içinde de yalnızdır insan"

Üç gün önce miydi, dört mü? Yemekten sonraydı. Uçaklar olmasaydı biz gerisiyle baş ederdik diyordu babası.
Ama uçaklar vardı.
O gece miydi, babası gitmişti.
Sonraki gece çocukları.
Sonraki gece annesi ve kocası.
Uçaklar vardı işte ve dünyayla baş edilmiyordu.
Hep göklerden bir haber bekliyorlardı.
Ama uçaklar vardı ve göğe bakmaya korkuyorlardı.
Önce uzaktan sesleri... Sonra sesler içlerinde gümbürdüyordu.
Uçaklar işte.
Vardı.
Ama'sı yoktu.

Mihrimah Camisinde sabah ezanları başlıyor. Mehmet ezanları hiç duymaz; içinde başka sesler: Affet beni gece vakti/ Ay doğmuş süzülürken/ Sabaha kalmadan affet/ Tam ayrıldık derken... İçinde başka sesler, hayat böyledir işte, başka sesler içinde kaybolursun.