“!..Bir yerlerde bir ırmak olduğunu düşünüp duruyorum,” dedi. “Suları coşkun bir ırmak.
Suyun içinde iki kişi var ve birbirlerine tutunmaya çalışıyorlar, bütün güçleriyle uğraşıyorlar, ama sonunda dayanamıyorlar. Akıntı çok kuvvetli. Birbirlerini bırakmak, ayrı yerlere sürüklenmek zorundalar. Sanırım bizim durumumuz da bu. Çok yazık, Kath, çünkü birbirimizi bütün hayatımız boyunca sevdik.
Ama sonuçta, sonsuza kadar birlikte olamayız..!”
Hüznüm doğduğunda, onu özenle besledim, sevgim ve
şefkatimle üzerine titredim.
Ve Hüznüm büyüdü, bütün canlı varlıklar gibi güçlü, güzel
ve derin hazlarla dolu.
Ve Hüznüm’le ben, sevdik birbirimizi; bizi kuşatan dünyayı
da sevdik, çünkü Hüznüm’ün müşfik bir kalbi vardı ve benim
kalbim de Hüzün sayesinde müşfikti.
Hüznüm’le ben, karşılıklı konuştuğumuzda, günlerimiz
kanatlanır, gecelerimiz düşlerle dolardı, çünkü Hüznüm güzel
konuşurdu ve ben de Hüzün sayesinde güzel konuşurdum.
Ve, hüznüm’le ben, birlikte şarkı söylediğimizde,
komşularımız pencerelere koşuşur, bizi dinlerlerdi. Şarkılarımız
deniz kadar derin, ezgilerimiz garip anılarla dolu olurdu.
Hüznüm de ben, birlikte yürüdüğümüzde, insanlar bizi
sevecen bakışlarla izler, gönül alıcı bir tatlılıkla mırıldanırlardı.
Ama bize kıskançlıkla bakanlar da vardı, çünkü hüzün asildi,
ben de Hüzün’le gurur duyuyordum. Ancak, her canlı varlık gibi Hüznüm de öldü; ben de, tek başıma, derin düşüncelere daldım.
Ve şimdi, konuştuğumda, sözcüklerim ağır geliyor kulaklarıma.
Ve şarkı söylediğimde, komşularım beni dinlemeye gelmiyorlar artık.
Ve sokaklarda yürüdüğümde, kimse bana bakmıyor.
Ancak uykumda, merhametle konuşan sesler duyuyorum:
“Bakın! Orada Hüznü’nü yitiren adam uyuyor.”
Bizim Gibi Sevenleri Olmayacak
Gidebilirler. Bizi hiçe sayabilirler. Bitirebilirler. Sevmeyebi lirler. Umut verebilirler. Canımızı acıtabilirler. Söz verip tutma yabilirler. Hayal kırıklığına uğratabilirler. Fakat şu da unutulma sın, gittikleri yerde bizim onları sevdiğimiz gibi sevilmeyecekler. Çünkü biz daha önce kimsenin onları sevmediği kadar güzel ve özel sevdik.
Sayfa 14 - OLİMPOS YAYINLARIKitabı okudu
Bir tarafı eksik büyüyen bir insana, kimsesin ne gidişi koyar ne sevmeyişi...
Büyük kaybetmiştir çünkü. Korkmaz kaybetmekten kimseyi.
Ve Hüznüm'le ben, sevdik birbirimizi; bizi kuşatan dünyayı da sevdik, çünkü Hüznüm'ün müşfik bir kalbi vardı ve benim kalbim de Hüzün sayesinde müşfikti.
Biz yine her zaman olduğu gibi yarım kalanı oynadık ve hiç kimse tarafından asla tamamlanmadık. Buna ihtiyaç duymadık. Çünkü yarım kalmaya da alışmıştık.
Sayfa 29 - Olimpos YayınlarıKitabı okudu
"Hayat, bir yolculuktur ve yolculuğun sonunda hepimiz ölürüz. Ama yolculuk boyunca ne yaptığımız önemlidir, ne kadar sevdik, ne kadar yaşadık, ne kadar gerçekten yaşadığımızı anlamaya çalıştık. Bu yüzden hayatın anlamını aramaya devam etmeliyiz, çünkü o anlamı bulana kadar gerçekten yaşamış oluruz."
