"Sıradan anlar fotoğrafçısı"
Damadın ceketini omzuna atıp poz kestiği fotoğrafları onlar çekiyordu; ben, damadın, omzuna ceket atacağım derken ceketi gelinin kafasına çarptığı, ki çok sık yaşanıyordu, o anı yakalıyordum.
Sayfa 131Kitabı okudu
Sıradan Anlar Fotoğrafçısı
Herkese benzemek zorunda olmadığın, kimsenin şunu yap bunu yap demediği, içinden geldiği gibi davrandığın ve karşındakini bu yüzden sevdiğin anlar.
Sayfa 132
Sıradan Anlar Fotoğrafçısı
Yaptığı ahlaksızlığın farkına vardığında, muhtemelen hâlâ bu işi yapıyor olmayacaktı.
Sayfa 129 - Doğan KitapKitabı okudu
Sıradan Anlar Fotoğrafçısı
Anılara saplantılı ruhum da iç çeke çeke benimle birlikte geldi: Beni gece uyandırıp eski günleri getirdi gözümün önüne, düğünümüzü sanki yeniden yaşadım. İlk dansımızı, nikâhta ayağıma bastığı anı, tüm arkadaşlarımızı... Alkolü fazla kaçınıp düğünde oryantal oynayan Ragip Enişte bile geçti gözlerimin önünden... Gece rüyamda eski karımı gördüm. Ortaokulda ki haliyle ama gelinlikli ve ben elinden tutuyorum. Lisedeki haliyle ama gelinlikli ve ben elinden tutuyorum. Üniversitedeki haliyle ama gelinlikli ve ben elinden tutuyorum. Yemin törenindeyiz, gelinlikli ve ben masanın altından elini tutuyorum.Evimizdeyiz, gelinlikli ama elimi tutmuyorum. Sabah uyandığımda ağladım.
Sayfa 129 - Doğan KitapKitabı okudu
Sıradan Anlar Fotoğrafçısı
"Biz de böyle mutluyduk" dedim içimden.
Sayfa 128 - Doğan KitapKitabı okudu
Sıradan Anlar Fotoğrafçısı
Geriye kocaman bir boşluk kaldı. Evi, arabayı ve tüm arkadaşlarımı ona bıraktım.
Sayfa 127 - Doğan KitapKitabı okudu
Sıradan Anlar Fotoğrafçısı
Evimizin kapısını kim o demeden açmayacak kadar temkinli ama her "benim" diyene kapıyı açacak kadar da saf bir milletin evlatlarıydık.
Sayfa 130 - Doğan KitapKitabı okudu
Sıradan Anlar Fotoğrafcısı
Sormazdık. Evimizin kapısını kim o demeden açmayacak kadar temkinli ama her "benım" diyene açacak kadar da saf bir milletin evlatlarıydık.
Sayfa 130Kitabı okudu
kaybetmek bizim işimizdir
Şermin Yaşar’ın okuduğum ilk kitabı:) Ve doğrusunu söylemek gerekirse büyük bi hevesle okumadım ilk başta hatta zaman kaybı olur mu diye düşünüyordum.
Taa ki hikayelerdeki ben’i bulana kadar! Her hikayede kendinizden bir parça görüyorsunuz görmezseniz bile hikayedeki kişileri hissediyorsunuz durup bi düşünüyorsunuz. Empati! Her hikaye sonunda empati kuruyorsunuz buna mecbursunuz çünkü etkisinden hemen çıkamıyorsunuz, sizi düşündürüyor, sizi güldürüyor, sizi ağlatıyor… 
Tarihi Hoşça Kal Lokantası 
Şermin Yaşar
Çok beğendiğim 5 hikaye başlığını yazmak istiyorum
Anahtar
Sıradan Anlar Fotoğrafçısı
Çay Bahçesi
72 Saniye
Kendi Geçmişinin Gündelikçesi