Öncelikle, roman hakkında uzun uzadıya konuşma niyetim yok; yazdıklarım sadece aklımdan geçen bir niteliğin burada aksetmesinden ibaret olacak.
Yahu! Yahu! Bu nasıl bir edebi faciadır? Nasıl bu kitaba sayfalarca övgüler dizilmiş, aklım almıyor!
Kitabın, içeriğini anlatış şeklinden tamamen bağımsız olarak, feci, kabul edilemez bir kusru mevcut: Kitaptaki bölümlerden hiçbiri bir bütünlük oluşturmuyor! Neden peki? Çünkü Stendhal efendi, bölümleri birbirine bağlarken empirik gerçekliği görmezden gelmiş! Anlamayanlara şöyle ifade edeyim: Kitapta bölüm geçişlerinde olaysal bir sürererlilik olmadığından, romandansa bir resime dönmüş çıkan iş. Bir bölüm bakıyorsunuz bütün karakterler farklı yerlerde, sonraki bölüm yine farklı yerlerde! Bunun üsluba olan etkisiyse daha kötü, tüm kitap tamamen tasvirden ibaret olmuş; anlatıya kendiniz şahit olmaktansa, o anlatıyı anlatan birini dinliyor gibisiniz; şikayetim tasvirlerin sıklığında değil, parmak basarım!
İçeriksel olarak yine beklentimi karşılamadı, ama nedenini yazmakla uğraşmayacağım.
