Allah şehirleri fethedenleri değil, gönülleri fethedenleri unutturmaz.
yaşamak demekti esasında ölmek. Yavaş yavaş ölmenin adına "yaşamak" denmişti.
Çocuklar bu dünyanın masumları...
"Biz dahi çocukluğumuzda mı masumduk? Yahut masum olduğumuz vakit çocukluğumuza mı denk geldi?"
İnsan ağlayınca dökülüyordu gönlündeki hüznün taneleri.
Belki de bütün yollar yanlız yürünmek içindi.
Her garip kalmışın bir hamisi, her kimsesizin bir kimsesi vardı.
Kalpler Allah’ın emanetidir.
Ondan istersin. O, hak ettiğini düşünür de verirse yüceliğidir; vermezse de bu senin imtihanındır.
Yeter ki içindeki Allah korkusu zeval almasın, inancın kirlenmesin.