Dostoyevski, Puşkin, Çehov, Gorki
_Lev Tolstoy_
_Öyle horozlar vardır ki, öttükleri için, güneşin doğduğunu sanırlar.
_İnsanları yalan söylеdiklеrindе dinlеmеyi sеvеrim. Çünkü, olmak istеdiklеri ama olamadıkları insanları anlatırlar.
_Hayat bizi dört işlеmlе sınar. Gеrçеklеrlе çarpar, ayrılıklarla bölеr, insanlıktan çıkarır vе sonunda topla kеndini dеr.
_Bozuk para, insanın
Kumarbaz
Büyük ağaçtan doğdular titrek fındık küpeleri, kasırga
sırasında. Dönüp duruyorlar şimdi, zar tahtasında ve sarhoşum ben
kumar yangınıyla.
Hiç yakınmadı karım ne de heyheylendi, sevdi beni ve dostlarımı, ama
savurdum onu tek bir berbat zar atışla.
Şimdi adam yerine koymuyorlar beni, o ve annesi ve günahını bile vermiyor hiçkimse bana.
Pazarda
ALEKSANDR SERGEYEVİÇ PUŞKİN - Tatyana'nın Onegin'e Mektubu
Size yazıyorum –daha ne denir?
Hem daha ne söyleyebilirim ki?
Şu an, biliyorum, elinizdedir
Hor görüp cezalandırmanız beni.
Bu benim mutsuz kaderimdir,
Bir damla acıyı koruyarak siz,
Elbette beni terketmezsiniz.
Susmayı tercih ettim ben önce;
İnanın: şu rezil yaşamımdan
Haberiniz olmazdı hiçbir zaman,
Bir ümide kapılmış olsam bile
Nadiren, haftada
Size yazıyorum –daha ne denir?
Hem daha ne söyleyebilirim ki?
Şu an, biliyorum, elinizdedir
Hor görüp cezalandırmanız beni.
Bu benim mutsuz kaderimdir,
Bir damla acıyı koruyarak siz,
Elbette beni terketmezsiniz.
Susmayı tercih ettim ben önce;
İnanın: şu rezil yaşamımdan
Haberiniz olmazdı hiçbir zaman,
Bir ümide kapılmış olsam
Asla kimsesiz olmayacaktım söz vermiştin. Krallığında bana sunduğun taht dizlerinin dibiydi. Pis kokan düşlerimle safligimdan afaroz edilerek itildim oysa ayak uçlarına. Saçlarımda gezinirdi parmakların ve ben babasını tanımayan bi kadındım. Her şey için çok erkendi. Yokluk için fazla azdı anlarım. Küçük kadındım ben incinmiş ve terkedilmiş. Oysa kanatlarının altın da süngüsü ellerinde dimdik nöbetteydim. Gerçekten toprak olman şart mıydı. Asla bi ismin ve sıfatın yoktu bende. La zan ve la mekan oldun. Eğer parmaklarını aralayıp toprağını koklasaydım sana tapardim. Sen de tıpkı Tanrı gibi bir kadere mahkum ettin beni. Kollarım kanatlanmıştı oysa ve kırdı düşlerimi oğlun. Her babanın oğlu bir kadının tanrısı mi yoksa. Düşlerim parçalandı ve sesinle sarmaliyordum . Toprakta yeterli can yokmuş gibi gitmen şart mıydı. Senden sonra uzamadı saçlarım. Dediğinde hakliydin hala sevmeyi beceremiyorum. Acı çekiyorum. Son kez duyduğumda sesini bana en benin yabancısıyım dememeliydin. Insan olmayı çok deniyorum ama bu lanet bitmiyor ve ben oğluna baba demedikçe bitmez biliyorum. Son kez dizine dayasaydım başımı ve parkinsondan titremiş ellerinle sarmalasaydin zulufleri. Sana gelmek için acele etmiyorum. Sen gitmekte fazla aceleciydin oysa.
Ahraz
Ahraz İNSAN NEDİR ?
iki eli, iki ayağı bulunan, iki ayak üzerinde dik bir biçimde dolaşan, aklı ve düşünme yeteneği olan, dille, sözle anlaşan ve konuşabilen beş duyu organını en akıllı bir biçimde kullanabilen en gelişmiş canlı sayılan bir yaratıktır.
Daha da mı ?
İnsan nedir insan İnsan mıdır? Yoksa bu dünyaya fitne çıkarmak için gelmiş bir
