Artık bir daha ağlamayacaktım. Bir daha hiç kimseyi asla sevmiyecektim. Hiç kimseyi. Dünya çok kötüydü.
"Kimse benim yavaş yavaş ölmekte olduğumun farkında değildi."
Ne insanlardı yahu.
Hiçbirinde sevginin katresi yoktu.
Okur Takip Önerileri
Ayağımıza bir parça çamur bulaşması, günün birinde toprak olacağımızı hatırlatır.
Ruhumdaki kırgınlığı yıkayıp temizlemek istiyorum.
“Ölümcül pişmanlıklar anılarımı zehirliyor.”
“Biliyor musun Fayolle...”
“Söyle çocuğum?”
“Başka bir hayatta düğme olarak dünyaya gelsem keşke. Herhangi bir düğme. Don düğmesi bile olur. İnsan olup sefil gibi çile çekmekten iyidir.”
Çocuk yüreği unutur ama bağışlamaz.
İnsanları çok sevmeyi sevmiyorum. Sevince de ölmelerinden korkuyorum.
Daha çok anlat” dedim.
“Hoşuna gidiyor mu?”
“Çok."
Elimden gelse seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum.
“Bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz?”
“Gider gibi yaparız.”
Sevgisiz bir hayatın hiçbir anlamı yok.
Onu düşünmekten kendimi alamıyorum, şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Acı çekmek bayılana kadar dayak yemek değildi. Ayaktaki cam kesiğine eczanede dikiş attırmak değildi. Asıl acı, kalbi baştan aşağı sancılara boğan, insana sırrını kimselere anlatmadan ölmeyi arzulatan bir şeydi. Kolları, başı hep dermansız bırakan, yastıkta öbür yana dönme isteğini bile söndüren bir şey.
- Biliyor musun, insanları öldürüyorum, Portuga.
+ Bunu nasıl yapıyorsun, Zeze?
- Onları unutarak...
Aşk muhakkak ki bir hastalık... Aşık olduğumuzu ilk zamanlarda kendimizden bile saklamak istememiz zaten bunun bir hastalık olduğunu gösteriyor... Biz mütemadiyen: Değilim, değilim!.. diyoruz. Ve onu ancak, kolumuzu kımıldatamayacak kadar bize hakim olduğu zaman kabul ediyoruz.
Bu duruma bilmeden neden olan Baron, gözü ondan başkasını görmeyen bu kadının tuhaf değişimini en az fark eden kişiydi; öyle ya, kim dönüp kendi gölgesine bakardı ki?
