İnsan öleceğini fark etmiyorsa, varoluşunu da yaşayamaz, diye düşündü. Ve bir yandan yaşamın ne kadar harika olduğunu düşünmeden de, ölmek zorunda olduğumuzu düşünmek imkânsız.
Kimsin sen?
Bir bilse! Sofie Amundsen'di tabii, ama kimdi bu Sofie Amundsen? İşte bunu doğru dürüst anlamış değildi henüz.
Ya başka bir adı olsaydı? Mesela Anne Knutsen? Birdenbire başka biri mi olacaktı o zaman?
Sohrab'ın suskun olduğunu söylemek, yanlış olur. Suskunluk, huzur içeriyor. Sakinlik, dinginlik. Yaşam düğmesinin sesini kısmak gibi.
Sessizlik ise düğmeyi kapatmak. Kesmek. Tamamen durdurmak.
Şiş indi, yara izi zamanla iyileşti. Kısa bir süre sonra ince, tırtıklı, pembe bir çizgiye dönüştü. Ertesi kış, yalnızca soluk bir izdi. Buysa kaderin komik bir cilvesiydi. Çünkü o kış, Hasan'ın gülümsemekten bütün bütüne vazgeçtiği kıştı.
Üzerinden çok uzun zaman geçti; ama geçmiş için söylenenler yanlış. Ben onun nasıl gömüleceğini öğrendim. Her ne kadar geçmiş pençeleriyle kendine bir çıkış yolu açmayı becerse de.
"Size küçük bir tavsiye. Bir dahaki sefere bir kitabı geri vermek istediğinizde, bunun ilk seferinde onu kendisinden çaldığınız insanla yapmayın."
..."Ne?"
"Dün de buradaydınız."
"Hayır, ben..."
"Sizi hatırlıyorum."
Dünyayı yan yatırmaya yetecek kadar büyük iki kelime.
'Sizi hatırlıyorum.'