Moskova'da öğrenciyken, "malûm kadınlar"dan biriyle, anlarsın ya, komşuluk etmek zorunda kalmıştım. Tereza adında bir Polonyalıydı. İri-yarı, kömür küfesinden çıkmış gibi kara bir kadındı. Birbirine bitişik kaşları, baltayla yontulmuşcasına kaba-saba bir suratı vardı. Karanlık gözlerinin hayvanca parıltısından, kalın ve gür sesinden,
Amentü
İnsan
eşref-i mahlûkattır derdi babam
bu sözün sözler içinde bir yeri vardı
ama bir eylül günü bilek damarlarımı kestiğim zaman
bu söz asıl anlamını kavradı
geçti çıvgınların, çıbanların, reklamların arasından
geçti tarih denilen tamahkâr tüccarı
kararmış rakamların yarıklarından sızarak
bu söz yüreğime kadar alçaldı
damar
Günümüzde bütün insanların derdi hep daha iyisini satın almaya daha çok karizma ve para kazanmaya gerekirse bu karizma yüzünden bütün en yakıntanıdığı ailesi arkadaşları bile olsa onları ezip geçmeye hazır bi tuhaf toplum yetişiyo ne aza kănat ediyo nede şükredio ...
Tamirci Çırağı
On yedi yaşında hayalleri ve umutları elinden alınan bir çocuktum. Mutsuzdum. "Mutsuzluğumun sebebi ne olabilir?" diye sürekli düşünüyordum. Liseye başladığım yıl, birçok Türk babasının oğullarını okula motive etme amaçlı söylediği, "Okumazsan seni sanayiye veririm" sözünü babam da beni motive etmek amacıyla söylemişti. Genelde
Bugün Semiha Hanım aradı Bilgenin günlüklerinden bir sayfa göndermek için adresimi aldı.Konuşurken sesimden başlayan titreme iç organlarımı sardı bir şey söyledim ama o an ne konuştuğumu veya aklımdan neler geçtiğini bilmeden kelimeleri telefona savuruyordum bir an gözlerim dolar gibi oldu Semiha Hanımın da hali benim ki gibi olmalıydı sessinden ağladığı anlaşılıyordu aniden kapattı telefonu belkide bütün gün ağladı ve bu ağlayışla devam eden sonsuz ağlayışlara...
Aradan iki gün geçti posta kutusunda mektubu buldum üzerinde adım yazan küçük bir zarfın içinde Bilge duruyordu her kelimesine bir ömür verebilceğim o cümleler o kelimeler o harfler işte Bilge karşımdaydı benimle konuşmak istiyordu. Hızla zarfı alıp evin kapısından apar topar girdim derin bir nefes alıp zarfı açtım sanki dünyanın bütün Bilgeleri kafamın içinde yerlerini almış günlüğüm sayfasını okumamı bekliyordu
12.9.2010
Durumum giderek kötüleşiyor belli etmesemde korkuyorum bunu ilk defa kendime söylüyorum ölümden korkuyorum ,ölmek istemiyorum , bugün onun yanına gidicem bu çocuk tuhaf benden bile tuhaf , hayatı alaya alıyor sanıyorum ki bir derdi var ama anlatmıyor, anlat diyorum, anlamak istiyorum susuyor sonra başka konu buluyor oysa bana her şeyi anlattıyor nasıl yapıyor bunu sanki kelimeleri özenerek seçiyor sanki daha karşılaşmadan kafasında binlerce kez görüşmemizin sahnesini canlandırıyor