Bir andı; güzelliği görmekle yetinen yanına, yetinemeyen yanı karşı durunca, en dokunulmaz olana dokunmak istediğini fark etti. Her defasında dokundukça kaybettiği şeyi bu defa dokundukça artıracağını anladı. Şaşırdı. Soğukkanlılığını yitirdi. Sarsıldı. Bu ne haldi?
Bunlar gemi azıya aldılar ve kendilerini hiçbir şeyin tutamayacağını gösterdiler. Bu eğip bükücülük, bu kılıf buluculuk ve kitabına uyduruculuk keyfiliğin ve insafsızlığın daha önce tanık olunmadık türünü besledi ve gürbüzleştirdi. Keyfilik gürbüzleştikçe ilkesizlik her sahaya egemen olan tek ilke oldu.
Sayfa 38 - Say Yayınları
"Bir andı; güzelliği görmekle yetinen yanına,
yetinemeyen yanı karşı durunca, en dokunulmaz olana dokunmak istediğini fark etti."
Sayfa 151Kitabı okudu
Halk türkülerinin renkleri vardır. Kimisi koyu mor üzerine turuncu benekli, kimisi yonca yeşili üzerine sarı kirazlar serpilmiş, kimisi küpeli vişneler küpeli, kimisi portakal, kimisi çavdar, kimisi kan kokar.
Mor sinekler konmuş ela gözüne
İşte size rengi, uğultusu, kokusu ve devrilen muhteşem bir ağaç gövdesi gibi serilişi, uzanışı ile bir ölü. Bir insan ölüsü.
İşte bir şiir ki bir vuruşta beş hissimizi birden şaha kaldırıyor.
Mor sinekler konmuş ela gözüne Kulaklarımızda sineklerin uğultusu, gözümüzde mor ile ela rengin çarpışması. Ve bu seslerle renklerin yan yana gelişinden derhal derimize çarpan kızgın temmuz güneşi, dilimizde ve burnumuzda bu güneşin tadı.
Ve yüreğimizde birdenbire gemi azıya alan merhamet!...
Hani masallarda Keloğlan, devlerin mağaralarına girer, dev karanlıkta homurdanır:
— Burnuma insan kokusu geliyor!
Halk türkülerini dinlerken, okurken ben de bağırmak istiyorum.
— Burnuma insan kokusu geliyor!
Sayfa 73Kitabı okudu
