Taşbaş Lokman Sultan, önce Erciyes'e gitmiş. Erciyes'te bir çiçek var. Erciyesin doruğunun ucunda açar.Bu koskocaman bir çiçektir.Bu çiçeğin saatten saate,andan ana,günden geceye rengi değişir.Çoğunlukla aka çalan bir bal rengi.Arkasından ışıklandırılmış.Bu çiçeğe yaklaşıp,uzaktan olsun kokusunu alan her insan,her yaratık, hiç bir zaman
Yaşlandıkça ,ömür tükettikçe, ölüme yaklaştıkça seni unuturum sandım.
Unutmadım.
Büzüşüp kaldığım gecelerde yıllar öncesine gidip birkaç anı getirdim geriye.Uyku tutmayan yastığa serptim o anıları.Uyur bir rüyada bile olsa yüzüne rastlarım diye umdum.Bilemedim,meğer beni bir feryada yazmışlar!
Sayfa 62Kitabı okudu
Bilirdi bu hali.Bazen dünya insana batardı.Ne toprak alırdı insanın sıkıntısını ne de kederini yataklar dindirirdi.
Sayfa 178 - iletişim yayınlarıKitabı okudu
Okuma yazma bilmedim hiç. Harflerin kağıda düşenine değil yüreğe inenine inandım hep.
Sen beni hep dünkü geceden uykusuz sandın, oysa bir ömür uykusuz kaldım ben. Uyku dediğin ne ki, ölümüm kız kardeşi. Uykunun ölümden tek farkı rüyalar belki de. Ama bir kere bile yüzünü rüya etmedin bana. Kuyruklu bir yalan olup çıktın bu dünyada.
Arkamızda kalıyor dünya dedikleri de kalmıyor bizden bir iz yollarda.
Elli yıldır sefer halindeyim güya, bir adım bile gitmedim kendimden uzağa.
Ölüleri, iyi kötü günleriyle değil, son anlarıyla hatırlıyorsun nihayetinde. Ölülerden geriye o son bakış kalıyormuş.