Ucuz Roman

Herkes gibi o da gitti.
Baştan sonu belli olan ucuz bir roman gibi.

Uc Frenk Havasi- İsmet Özel

 

1. Capriccio Alum

Gülünç bir ölümle öldü deniyor Max Stirner için
çünkü mahvına sebep nihayet bir sinektir
ama Fanya Kaplan
nasıl öldü diye sorarsak sanırım
işimiz fazlasıyla ciddileşir.

Bize ne başkasının ölümünden demeyiz
çünkü başka insanların ölümü
en gizli mesleğidir hepimizin
başka ölümler çeker bizi
ve bazen başkaları
ölümü çeker bizim için.

Ölümle şaka olmaz diyenler
kıyasıya yanıldılar bu çağda
Taksitle Alum diye bir roman yazıldı artık
Önce Öl/Sonra Öde denilmek suretiyle
aşılıp geçildi bu roman da.

Doların dalgalanmasına bırakıldı bu çağda alum
geceleri şehrin varoşlarında ikamete mecbur edildi
gündüzün kimlik soruldu ona
sağcı mı solcu mu olduğu sorusuna cevap verdi
seken bir kurşun kadar
kurşuni bir kış denizi kadar bile
taraf tutmayan ölüm

2. Alum Cantabile

Ben ne büyük bir dalgınlıkla bakmış olmalıyım ki hayata
görmedim orda çinko damlar ve plastik sürahilerin tanrısını
yerime yadırgadım
yerim olmadı zaten kendi mezarımdan başka
çılgının biri sanılmaktan sakınmaya vaktim olmadı
durmadan beyaz bir aygırla taşardım derin göllerden
bir gebe kısrakla kaçardım derin ormanlara
güneşin zekasıyla doymak isterdim
kaba solgun kağıtlar sunardı
şehrin insanı bana

şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin
kaypak ilgilerin insanı, zarif ihanetlerin

Ogün bugün, şehri dünyanın üstüne kapatıp bıraktım
kapattım gümüş maşrapayla yaralanmış ağzımı
ham elmalar yemekten göveren dudaklarım
mırıldanmasın şehrin mutantan ve kibirli ağrısını.
Azıcık gece alayım yanıma yalnız
serçelerin uykusuna yetecek kadar gece
böcekler için rutubet
örümcekler için kuytu
biraz da sabah sisi
yabani güvercin kanatları renginde
biz artık bunlar olarak gidiyoruz
eylesin neyleyecekse şehrin insanı

şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin
bozuk paraların insanı, sivicelerin

işte öldüm, işte son kadife çiçekleri
son defneler, badıranlarla kefenlediler beni
bütün kaçaklar için inci bir melhem oldu benim ölümüm
bütün hoşnutsuzlar yanlarında saklayacak
benim ölümümden yayınlan kırpıntıları
boğaz tokluğuna çalışanlar
özenle kilitleyecek göğüslerine
benim ölmüş olmamı
hiç bir yaprak damarından
hiçbir su özünden atamayacak beni
ortaya benim ölümüm sürülecek
pey akçesi olarak
tanrıların ölümünü bir üstlenen çıkınca
ama neler olup bittiğini hiç bir ayetten
hiçbir vakit anlamayacak şehrin insanı

şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin
pahalı zevklerin insanı, ucuz cesaretlerin

3. Requiem

Bozkırda yaz akşamları seni seyrederdi
seni seyrederdi ormanda gürbüz sabah
ağırkanlı bir güneşle yaşanan kış
ağır, kanlı bir güneşle yaşanan hasat zamanı
bekarların kaburgalarına gümleyen karanlık
isterik kokusu beyaz dantelaların
seni seyrederdi
sen diriyken sana bakmak
başlı ve sonlu bir uğraştı sanki.

Gövdene imrenirdi ok atmayı bilenler
gövden aklın gibi engebeli ve dakikti
sokaklarda kavga çıkardı senin yüzünden
sen topuğunu gösterirdin ve dövüş başlardı
ejderlerle çarpışırdı bey çocukları
müminler müşriklerle savaşırdı.
Toprak ve yağmur savaşırlardı
anahtar ve kilit
birbirlerine girerdi ekmekle bulutlar
kan ve su
nadirle zenit.

Isıtırdın salkımları bağlar bozulunca
tohumların bilgisine hısımdın
beyninde yelkenlerini açarak
serinlerdi kısır kadınlar
sen diriyken
sepetlerine çiçek doldurup insanlar
peşinden gelirlerdi
serüvenler peşinden yürürdü endazelerin
mekikler otlakların yörüngesindeydi
ayıklardı insanların rüyalarını
yaktıkları tütsü, okudukları yasin.

Sonra öldün, sonra ıslıkladılar seni
gösterişsiz tabutunu yuhaladılar
lahana yaprakları attılar sana
sonradan görme tombul ortayaşlılar
semiz, genç burjuvalar seni
tepeden tırnağa fermuarladı.

akşam gezmesine çıkan emekliler bile
duygusuzca silkeledi üzerlerinden
senin gözyaşlarını

Bir soğuk uzay
parıltısıyla anılıyorsun artık
kuru bir bilgisayar tıkırtısıyla
açıyorlar taçyapraklarını ancak
bir alkol koması sırasında
senin yorgunluklarını
hastanelere makbuz yaptılar
çekingen duruşunu intihara karşı
kullanıyorlar koğuşlarda
çünkü çoktan alum götürdü seni
alum alum
gündelik sözlerimiz arasında
geçecek kadar kaba.

Şimdi izin verirsen eve gidip bi kalp krizi geçireceğim.

Ucuz Roman

"bir roman yazmaya başladığım o gece için...

yalnız bırakma beni bu paragrafın başında
bu boşluğu bir masal doldurmaz
kanalizasyondan fırlar bir cadı,
başını engizisyona çarpar.
ölürüz belki ikimiz de ucuz bir aşk romanının sonunda.
patlamış mısıra benzerdi senin mısraların
ısınır ve patlardı
beyaz çiçekler açardın sonunda
bahar dallarının hatırına beni anla.

küçük bir tırtıl gibi büzüştüm yatağımda
hep böyle uyudum yıllarca
sanırdım,
bir gün doğuracak beni bu yatak
son ve o en büyük sancıyla
sanırdım
tanrı bırakmış beni kocaman parmağıyla
bu yumuşak çiçeğin ortasına
içimde bir kedi durmadan oynardı
parmak kızın dna sarmalıyla
alice’den çalıntı gözyaşlarım
çiğ taneleri olurdu sabahları yastığımda.
ömrüm geçti bir çiçeğe benzemekle
hangi hayat süslendi senin için bu kadar.
su getirdim perilerine küçücük avuçlarımla
beni anla.

kurşun kalemin hatırına beni anla
razıyım uçsun bu şiir silgi tozlarının kanatlarında.
toprağın seviyesine ineceğim
anlamalı beni mezarım da
bir uyağa takıldım, düşmeye razıyım
artık beni anla.

annemin bir şiir defteri vardı
yaprakları gitgide sarardı
hep sararan bir şey olarak kalmışsın aklımda.
sanırdım
bu dünya karaciğerinden hastadır
sanırdım
boyama sarışın bir kadındır zaman
hep hayatını anlatır.
eski bir şiirsin sen, unutulursun, unutma
dekolten fazla kaçmasın aman,
ayıplarlar sonra anadolu yakanı kapa
konuşma, konuşmak istemezsen
ben konuşurum tavanda koşuşan ışıklarla
hep aynı şeyi söylerim
beni anla.

yeni bir şarkıya başla
hem şarkı dediğin şarttır yaşamaya
şarka gittin geldim ardından
hatırla orada fıskiyesi dönen havuzlar vardı.
kalabalık avlular, yüksek duvarlar
başımız döndüydü hatırla
sürmeleri ne karaydı kadınların
herkesi bir yere sürer ya dünya
gözlerine sürülmüştü orda kadınlar.
belki sen yoktun orda
güller vardı.
ben bir şair olarak güllerden bıkmamıştım daha,
ba ‘su ba’del mevt
hayata daha çok vardı
beni anla.
hatırla tavus kuşları vardı
aşık olunca kanatlarından mavi güneşler doğardı.
ben doğmamıştım daha hatırla.
bir teleğini senin için saklamıştım
bak, işte burada.
susan kadınlar vardı
ben susamamıştım
ama herkes içmişti.
belki de sen yoktun orada.

aklımın taş kaldırımlarında dolaşırdı adamlar
ayak seslerini dinlerdim
perdem aralıktı, ışığım açık
nedendir diyordum durmadan
insanın derisine bu kadar güzel bir resim çizmiş Allah
sanırdım
Allah olmasa çöpten adamlar gibi yakışıksız çıkardık
fotoğraflarda.
ağlamıştık
boyalarımız aktıkça ferahlamıştık hatırla
gözyaşlarımız siyahtı
sanırdım
yanağımın sıcağına göç ediyor kırlangıçlar
beni anla.
geçti ömrüm iklimden iklime
yuva yaptım kaç paket cigaranın bacasında
yorgunum, kahvem çamur gibi
batmaya da razıyım, artık beni anla
yeter ki sen beni
hiç yazamayacağım bir romanın kollarına atma."