"Tanrı'ya, onu bana bağışlaması için dua edemiyorum; ama yine de o sanki bana aitmiş gibi geliyor. Tanrı'ya, onu bana vermesi için dua edemiyorum; çünkü o bir başkasına ait."
Zavallı budala, bu denli küçük olduğun için her şeyin de küçük olduğunu sanıyorsun. Bitimsizce Yaratıcı’nın ruhu, erişilmez dağlardan kimsenin ayak basmadığı ıssızlara, bilinmez okyanusun enginlerine kadar eser ve o, sesini duyan her canlı toz parçacığına sevinir.
Bazen aklım almıyor; onu yalnızca ben, hem de öylesine içten, öylesine dolu dolu severken, ondan başka hiçbir şey görmez, bilmezken, ondan başka hiçbir varlığım yokken, nasıl olur da onu bir başkası da sever, sevebilir ?