....
"Her insan kendi beyninin heykeltıraşıdır." der Santiago Ramón Cajal.
Evet, çoğumuz beynimizde nöronlardan oluşmuş çarkları döndürmek için çok çaba sarf eder fakat verilen emeğin karşılığı ürün elde edilemez. Çünkü çarkları döndürebilmenin yanısıra ne tarafa döndüğünün de önemi vardı.
Ya saatler tam tersi dönseydi? Nehir ters yönde aksaydı?
İnsan öğreniyordu lakin nereden öğrendiğini umursamıyordu.
İnsan yaşıyordu lakin nasıl yaşadığını umursamıyordu?
İnsan, 'an' diyordu lakin bir sonraki an için miras bıraktığı bir 'Ben' var mıydı? Umursamıyordu fakat her şeye rağmen umursanmak istiyordu.
Oysa umursanmak için önce umursamak gerekiyordu.
Ve
Umursamak, akılda başlıyordu.
Tüm nöronal ağların düğümü -beyin-, tüm güdülerin, duyguların, hafızanın, duyuların, hayallerin, distopyanın ve belki de ruhun da merkeziydi. Bilseydi doğru kaynaklarını insan, daha iyi yaşayacaktı, yaşatacaktı belki de.
Hiçbir şey için geç değil deyip, belki de kaçtığı var olan psikiyatrik bozukluğuyla ölümsüzlüğü keşfedecekti.
Bazen yaratıcılık, bir tamamlanma değil miydi? O coşkun ruh halinin kendine ulaşmasıydı, kendini bilmesiydi çoğu zaman. En doruğa ulaşıp huzur dediği şeyin aslında yaşadığını hissetmesiydi.
İnsan, okuyarak da büyüyordu işte. Neyi, neden okuduğunu bilip özümsediğinde, içtiğinde tüm tüm kavramlardaki evreni olgunlaşıyordu işte birer damla daha....
.
.
{R.K.}
.
.
