"Ölürken bile adını söylemek istemeyen bu insanın ruhundaki umutsuzluğun derinliği muazzam olsa gerek. İsme ihtiyacı mı var? Hayatla ve insanlarla işi bitmiş..."
Rojava için de insanlığımızı sorgulamaya gerek var . Artık tek taraflı acıya bakmadan, ayrım yapmadan devam edelim mi? 🤔
Canım sıkılıyor" diyenlerin çoğunda, ortak bir yan var: Bu kişiler, kendileriyle yalnız kaldıkları için sıkılıyorlar... Yani kendilerinden sıkılıyorlar... Kendileri sıkıcı olduğu için... Kendi "boş"luklarından sıkılıyorlar.
Kafası ve gönlü dolu olan bir insan, sıkılır mı hiç?.. Olanak dışıdır. Kafasındaki düşüncelerin, yüreğindeki duygulanmaların kaynaşmasından, durmadan, dolu-dolu yaşar... Kafası da, yüreği de dolar dolar taşar. Can sıkıntısına zaman kalmaz ki.
Sayfa 158 - Yalnızlık ÜzerineKitabı okuyor
Gazeteci: " Sizin kabilenizde beyaz ile siyahi insanlar arasında bir fark var mı?"
Apaçi: " Hayır. Her ikisinin de tadı aynı."
Meşhur 1 Mayıs İşçi Marşı da aslında sizin tiyatronuzdaki bir oyunda söylenen bir şarkı, değil mi? Herkes marşı biliyor da kimse sizin oyununuzdan olduğunu bilmiyor.
1974 yılında Brecht'in, Gorki'nin “Ana” romanından uyarladığı oyunu oynuyorduk. Oyunda çalacak bir marş gerekiyordu. Rahmetli Sarper Özsan marşın bestesini yaptı, sözlerini ise birlikte yazdık. Beraber kahvede oturur çalışırdık. Dünyada pek bir örneği de yok sanırım. Biz bir tiyatro olarak emekçilere bir marş armağan etmiş olduk. Hâlâ her işçi bayramında söyleniyor. Tiyatronun böyle bir gücü var işte... Pek çok sendikacı, meydanlarda bu marşı söylüyor ama hiçbiri bir tiyatro oyunundan çıktığını bilmiyor. Hiçbir yerde bunu dillendirmiyorlar. Ne hazin...
Sayfa 44 - Tudem Eğitim Hizmetleri, 1. Baskı, Haz. Barış İnce
