Biz televizyon izleyerek, milyonerler, sinema tanrıları, rock yıldızları olacağımıza inanarak büyüdük ama olamayacağız...Hepimiz heba oluyoruz...Bütün bir nesil benzin pompalıyor, garsonluk yapıyor ya da beyaz yakalı köle olmuş...Reklamlar yüzünden araba ve kıyafet peşindeyiz...Nefret ettiğimiz işlerde çalışıyor, gereksiz şeyler alıyoruz... Bizler tarihin ortanca çocuklarıyız...Bir amacımız yok; ne büyük savaş ne de büyük bir buhran yaşadık...Bizim savaşımız ruhani savaş... Ve bunalımımız kendi hayatlarımız...*
Chuck Palahniuk/Dövüş Kulübü
Biraz şikayet edecek olursam, bu yalnızca benim bir insan yüreği olmamdandır ve insanların yürekleri böyle olur.
Ulaşmaya layık olmadıklarını ya da ulaşamayacaklarını sandıkları için en büyük düşlerini gerçekleştirmekten korkarlar.
Dirilmemek üzere sona ermiş aşklar, olağanüstü olabilecek, ama olmayan anlar, keşfedilmesi gereken, ama sonsuza dek kumların altında kalan hazineler daha aklımıza gelir gelmez bizler, yürekler hemen ölürüz.
Çünkü böyle bir durumla karşılaşınca ölümcül acılar çekeriz.
Yüreğimi bıraktım.
“Biraz şikâyet edecek olursam,” diyordu yüreği, “bu yalnızca benim bir insan yüreği olmamdandır ve insanların yürekleri böyle olur. Ulaşmaya layık olmadıklarını ya da ulaşamayacaklarını sandıkları için en büyük düşlerini gerçekleştirmekten korkarlar. Dirilmemek üzere sona ermiş aşklar, olağanüstü olabilecek, ama olamayan anlar, keşfedilmesi gereken, ama sonsuza dek kumların altında kalan hazineler daha aklımıza gelir gelmez bizler, yürekler hemen ölürüz. Çünkü böyle bir durumla karşılaşınca ölümcül acılar çekeriz.”
“Yüreğim acı çekmekten korkuyor,” dedi bir gece Simyacı'ya, aysız gökyüzüne bakarlarken.
“Yüreğine, acı korkusunun, acının kendisinden de kötü bir şey olduğunu söyle. Düşlerinin peşinde olduğu sürece hiçbir yürek kesinlikle acı çekmez.”
Sayfa 153 - Can Yayınları, 149. Baskı, Çeviri: Özdemir İnceKitabı okudu
Bütün düşündüklerini söyleyebileceğin gün, torunlarının torunları yaşlanacak zamanı bulur. Bizler, giz ve korku çağını yaşıyoruz. Senin iki yüzün olmalı, birini halka diğerini de kendine ve Tanrı'ya göstermelisin. Gözlerine, kulaklarına, diline sahip olmak istiyorsan, gözlerin, kulakların, dilin olduğunu unut.
1 soru 1 cevap
Bizler bu dünyada rahat değiliz ve bu şekilde yaşamak,hayat sürdürmek bizleri neden bu kadar çok yoruyor?
Değerli kardeşim;
Bütün mesele İMANIMIZIN derecesindedir!..
Hayatın bize gösterdiği zahiri zorluklara, şeytanın vesveselerine ve bunların getirdiği ruhi ağırlıklara tahammül ancak imanımızı kavileştirmek ile mümkündür.
İman akıntıda yüzmeye
Çünkü bizler,az ya da çok,yaşama alışkanlığını yitirmiş,aksaya aksaya yürüyen insanlarız.Hem de gerçek“canlı yaşam”dan tiksinecek,onun lafını bile işitmek istemeyecek kadar yaşama yabancılaşmışız.Bu yabancılaşmayı;bir iş sayarak,onu kitaptan öğrenmeyi de üstün tutacak dereceye vardırmışız.
İnsanlar ölümle tamamlanır. Yaşarken, herkes eksiktir. Böcekler küçük kuşlar, hayatta oldukları ve hareket ettikleri sürece mükemmeldirler ancak öldükleri anda sadece birer ceset olurlar. Ne tamamlanır ne de eksilirler, sadece hiçliğe dönerler. İnsanlar içinse durum tam tersidir. Bu noktada, insanın öldükten sonra en insani hâline dönüştüğü paradoksu da geçerli oluyor herhalde.
…
Ama beni yanlış anlama. Ölümün iyi bir şey olduğunu düşünüyorum desem bile asla insanların hayatını hafife alıyor veya değersizleştiriyor değilim. Yine öyle duygusallığa, rehavete kapılarak "ölümü metheden" biri de değilim. Bizler, ölümden bir kağıt parçası kadar uzağız, bu yüzden de bizim için ölüm sürpriz olmaktan çıktı artık. Bu noktayı unutma lütfen.
…
Battaniyeye sarınıp sessizce yatsam da gözüme uyku girmediği geceler oluyor. Ancak gayet açık olan bir şeyi tekrar dile getirmek istemiyorum. Bizler tüberküloz hastasıyız. Aramızda bu gece kan öksürüp sonu Narusava gibi olabilecekler var. Kahkahalarımızın kaynağı Pandora'nın kutusunun köşesinde duran küçük taştan geliyor.
…
Ölmenin ya da yaşamanın, bir insanın mutluluğunu da üzüntüsünü belirleyen kilit nokta olmadığını ya anlamaya başladım. Ölüler tamamlanmış bir hâlde ve yaşayanlarsa ellerini birleştirmiş, yelken açmak üzere geminin güvertesinde duruyor. Gemi iskeleden ayrılıyor. "Ölüm iyi bir şey."
Sayfa 40 - İthaki Yayınları, 1. Baskı, Çev. İrem AkçayKitabı okudu
