Burada gömülüdür. i.resimyukle.xyz/7cfPay.jpg işte tam burada. Şair 
Ahmed Arif 'in oğlu Filinta Arif'in yaptığı bu mezarda. Akdeniz'in oğlu gemisine binip sonsuz bir diyara yelken açmış ve keşke mezardan çıkartıp ona bir sürü şiir yazdırtabilsem diyen bir ben bırakmıştır geride.
Sevgili Ahmet Erhan 'daşım
Ruknettin'in aynalarda ağladığı kadar var.
Bir mevsimin kıyısından tutarsan Ruknettin
Kurak ovalara yağmurlar yağar,
Ayak bileklerinden kavrarsan bir harfi,
Kalbin şiir olup vadilerini sular.
Senin de vadilerin vardır Ruknettin!
Kehanetler kurarsın,yağmalarsın kendini
Kurtarıp o yangında ilk önce kalbini
Niyedir,aynalarda azalır
Sadece öptüm
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş
Bir nedeni yok. Yalnızca öptüm.
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş
Şeytani şebeke,insanın geçmişini ilkel halde göstermeye gayret ediyor ki, geçmişte insanların sanayi diye ürettiklerinin başlarına gelen belalardan habersiz kalalım. Kalalım ki tarihten ibret almayarak azgınlıklara devam edelim.Kendi medeniyetimizdeki teknolojik gelişmeyi eşi benzeri olmayan insan evrimindeki en üstün teknolojik devir kabul
Ne yıldızlar düşer yüzünden artık, ne de bir kuş zedeler göğsümü!
Ne senden çaldığı güneşi doğurur bu şehir, ne de gitme fikrinden feragat eder artık yollar!
Çoktan çekilmiş hikayemizde, bulutlarda boğuşan yağmurlar.
Eylül desen çoktan vazgeçmiştir sözgelimi şiirlerinden.
Hatta güz çiçeklerinden ilmekler atılmış, ömrünün baharındaki insanların boynuna.
Ve hâlâ bir şiirinin en içli dizeleri kadar acıtır senli cümleler!
Kangren tutmuş ellerinden tüm anılarımız, hileli ve tuzak!
Zehir kıvamındaki sokaklarda dolanan rüzgar pişmanlıklar dolusu.
Bulanık kalabalıklar git gide sığlaşır.
Kin güden evler birbirinden olabildiğince uzaklaşır.
Bir yere ait olma eylimi bir bir düşer pencere kenarlarından.
Bir bir terkeder tavanları güvercinler.
Üstelik beyaz güvercinler kanat çırpmaz artık saçlarına!
Balıksırtı derilmiş kanatlarının hikayesini sadece ikimiz biliriz hâlâ!
Ve adın!
Adın ki en dertli insanın iç çekişi gibi vurur suratıma.
Ansızın vurur durur hem horlanmış hem ötekileştirilmiş sesinde!
Koca adamların "Anne" demesi kadar kanatırsın dilimi!
Koca adamların iki elinin arasına sığan çaresizlik kadar açıtırsın içimi!
-Davut Işık
