Dönmeyeceğini biliyorum ama dönecekmiş gibi gitti.
Güçsüzüm belki ; kendi gücünün sarhoşluğuna kapılıp zayıfların üstüne basarak yükselecek kadar değil..
Korkağım belki ; cesaretini ancak kendi menfâati doğrultusunda ortaya çıkaran egoistler kadar değil..
Fakirim belki ; bir dostun , bir aşkın yahut sahip olduğum ve beni ben yapanların kıymetini bilmeyecek kadar değil..
Cahilim belki ; bu engin kainatta kendini her açıdan yeterli görecek bir megaloman kadar değil..
Yalnızım belki ; sahte ilişkilerin sanrılı kalabalıklarına kapılacak kadar değil ..
Aptalım belki ; zekasından zerre kadar şüphe etmeyip bilinçaltının tutsaklığında vuku bulan bir benliğin varlığını unutacak kadar değil..
Ve ;
YORGUNUM BELKI ;
Hayat enerjisini yalnızca dünyevi haz ve konfor için harcayanlar kadar değil ..
Yorgunum... Yalnızım... Ya da bilemediğim bir hastalığa yakalandım. Geceleri uyku tutmuyor. Karanlıkta, yatağımın içinde oradan oraya dönüp duruyorum. Kalkıp kitap okusam ya... Onu da yapamıyorum. Artık gazete bile okuduğum yok. Ölesiye mutsuzum. Ne var ki, ölmek istemiyorum. Çünkü ölmek bir şeyin (yani ömrün) kullanılması, tüketilmesi, bitirilmesi değil, tamamlanmasıdır. Zaten ben günlerimi kullanmadım, biriktirdim (Ne için?). Şimdiye dek ne yaptım? Yalnızca bir seyirciydim. Üstelik kötü bir seyirci. Bakmasını bilemedim. Çünkü bilseydim, bana gerekli olan şeyleri görürdüm. Ellerim böyle boş kalmazdı.
Sayfa 100Kitabı okudu
Cemal Süreya
Senin çelme taktığın yerden başlıyorum hayata. Varsın yara içinde kalsın dizlerim; yüreğim kadar acımaz nasıl olsa.
Şems-i Tebrizi
Düzenim bozulur,
Hayatımın altı üstüne gelir diye endişe etme.
“Günaydın... Günaydın... Günaydın...” dedi yankı.
“Kimsiniz?”
“Kimsiniz... kimsiniz... kimsiniz...”
“Dostum olur musunuz? Yalnızım.”
“Yalnızım... yalnızım... yalnızım...”
“Ne tuhaf bir gezegen burası!” diye düşündü Küçük Prens. “Kupkuru, sipsivri, kirli mi kirli. İnsanların hiç hayal gücü yok. Yalnızca kendilerine söylenenleri tekrarlıyorlar.”
Dönmeyeceğini biliyorum ama dönecekmiş gibi gitti.
-Yalnızım…’’ dedi ‘’çok yalnızım…
-Eh, bizim anamız babamız mı var? Herkes yalnızdır şu dünya üstünde… Anası, babası, çoluğu çocuğu olanlar bile yalnızdır. İnsan yalnız yaratılmıştır nasılsa… Yalnızca sürükleyecek ömrünü…
-Değer mi ki?…
-Değse ne olacak?… Gelmek senin elinde miydi de gitmek elinde olsun?… Marifet ölmekte değil, yaşamakta.
Sayfa 54 - Remzi KitabeviKitabı okudu
Açıkça söylemek gerekirse...
Çevremdeki insanlara rağmen yalnızca yalnızım.
Çünkü ben en çok kendimle baş başa kaldığımda rahatça ağlayabildim.
