Kocaman bir beklentiyiz albayım. Öyle büyümüş ki içimizdeki yalnızlık, sevilmeyi beklerken beklemeyi sevmişiz. Sahi beklediğimiz, umut ettiğimiz şeyler bir gün gerçekleşecek mi? Gerçekleşmeyecekse bile bu çektiğimiz sıkıntılar dertler boşuna mı albayım? Ne olacak bu içimiz de ki yarım kalmışlıklar? Mutluluk bize uğramıyor albayım, mutsuzluğa
Kaldı yine ismin dilimin ucunda...
Sonradan gelir hep aklım başıma....
Baktım kaldım gözlerinin içine....
Kaçırdın gözlerini bıraktın ellerini....
Sana ne şiirler ne şarkılar yazdım ama...
Diyemedim gitme diye....
Olmadı yapamadım adam gibi unutamadım...
Diyemedim bitti diye...............
İçimden koparmaya çalıştım seni
Olmadı yapamadım, kökün çok derinden.
“Sensiz yaşamayı denedim.
Ama olmadı. Yapamadım.”
Sayfa 160
Bu trene kendi isteğimle bindim. Yani yolun sonunda katılmam gereken bir toplantı, gitmek zorunda olduğum bir düğün ya da özlediğim birisi yoktu. Ardımdan el sallayan, beni yolcu etmeye gelen, tren hareket ederken bir süre pencerenin dibinden yürüyen birileri de olmadı. Sabah uyandığımda kararımı vermiştim. Rüyamda mı oldu acaba bu? Her neyse.