‘Gerçek Nadja kimdi?’ sorusundan ‘Ben kendim miyim?” sorusuna..
Andre Breton yürüyor,
görüyor,
hissediyor,
dokunuyor,
yazıyor.
Nadja ise umut ediyor. Bir kuşun kanadı o, güneşte parlıyor,güneşe uçuyor..çırpınıyor ve Breton ekliyor
“Güzellik ya çırpınmalı olacak ya da hiç olmayacaktır.”
Nadja giriyor hayatına ve Breton bir kez daha ekliyor:
“Güzelliği ne dinamik ne statik; tıpkı seni gördüğüm gibi görüyorum.”
Nadja ise bir kuşun kanadı.
Uçuyor.
Adındaki umut kadar uçuyor, durmaların kadını değil o.
Gözler çiziyor defterlerine, göz’lerden çiçekler yapıyor.İzleniyor, kendi çizdiği her göz izliyor onu. Öyle ki; güzelliği ona adayan’ı göremeyecek hale geliyor.
Kuşun kanadı kırılıyor, göğü alıyorlar kanatlarından.
Nadja ölürken; güzellik de ölüyor.
.
Sokaklara sığmayan bir kalemi okumak..Onun gördüklerini, duyduklarını, duyumsadıklarına kenarından -iğreti de olsa- ilişmek..
Andre Breton,sürrealizmin kucağı.
Sıcak, akıl almaz, sınırsız, doyumsuz.
