Bitirdikten sonra kalbime sımsıkı bastırmak istedim. Çünkü bu kitap ile kalbim, çocuk seslerinin bıraktığı günaydın güzelliği...
Evet okurken kendimi sınıfta gibi hissettim.
Ayrıca çocuklarımı ne kadar çok özlediğimi bir kez daha duyumsadım. Belki de bu yüzden sık sık gözlerim doldu.
Bu kitabın bana anımsattığı en önemli şey "suçlamanın ne kadar yersiz ve işlevsiz" bir davranış olduğu... Üstelik oldukça yaralayıcı.
"Senin hatan değil."
"Senin suçun değil."
İyileştirici nitelikte bir cümle.
Üstelik karşı tarafın sorumluluğu eline kendiliğinden almasını sağlıyor.
Nasıl da sihirli!
Suçlanıp utancın bataklığına sürüklenen bütün çocuklara ulaşıp "Senin suçun değil." diye fısıldamak istiyorum.
Umarım bu kitap annelere, babalara, öğretmenlere ulaşır.
Not: Sınıfta öteki çocuklar için ne yapacağıma dair harika fikirler edindim. Bunu mesleki gelişimimi not ettiğim bir deftere yazacağım.
Çünkü her öğretmen, okulun daha adil, herkes için kucaklayıcı bir ortam olması için mücadele etmelidir.
Kucak dolusu sevgiler!
