Armaner'in ilk okuduğum kitabı, özünde felsefeyi barındıran iç içe geçmiş öykülerden oluşuyor.
Aslında yazılanların ne kadarı "öykü" gibi tartışılabilir. Zira çoğu öyküsünde bir olay örgüsü yok. Öykülerin tamamı; karmaşık soyut anlatımlar, farklı zamanlar, kişilerin ve anlatıcıların düzensiz geçişleri ile aktarılıyor. Çoğu yerde dikkatli okumanız ve üzerinde düşünmeniz gereken aktarımlar mevcut, belli bir düzen de barınmıyor.
Tüm bu nedenlerle okur öykülere güçlükle girebilse de çoğu öyküde farklı ve güçlü bir tarz olduğu aşikar.
Varoluş kaygısının sıklıkla işlendiği hikayede, sorgulayıcı bir alt-benlik soyut bir kahraman olarak yer alıyor.
Zorlayıcı kitaplar son zamanlarda farklı bir tat bırakıyor damağımda. Ancak bu kitapta aldığım haz eksik kaldı diyebilirim. Sanki yazar aktarım gücünde bir şeyleri yarım bırakmış.
Kısaca, felsefe ve öyküyü bir arada bulmak, düşünüp, sorgulamak isteyen inatçı okurlara tavsiye edebilirim.
