Sözlerime 'kalbim çıt, gözyaşım pıt' diyerek başlamak istiyorum. İlk okuduğum zamanları anımsıyorum. O zamanlar kitaplığımda o kadar çok kitap yoktu. Bir merakla almıştım kitabı kitapçıdan. Enes için deli gibi ağlamıştım. Bu kitap ile tanımıştım Aşkım Kapışmak'ı. Mesleğinden kaynaklı mı bilmem ama kalbime dokunmuştu açıkçası. Hazır blog açmışken de eskilere dönerek burada sizinle paylaşmak istedim. Hem bir Otizm farkındalığı oluştururken, hem de harika bir aşk, kardeşlik, arkadaşlık konusu ile okurları kendine çekiyor. Enes'in fotoğrafları, kekleri hem gülümsetiyor hem de gözleri dolduruyor. Akıcılığı inanılmaz. Bittiğini anlayamamıştım bile. Bu kitaptan sonra empati gücümün arttığını hissetmiştim. Siz ne düşünüyorsunuz? Susan bir insan sizce de kalbiyle konuşmuyor mudur? Biz onları duymuyor muyuz yoksa duymazdan mı geliyoruz?
