"Seni diğerlerinden farksız yapmaya bütün gücüyle gece gündüz çalışan bir dünyada, kendin olarak kalabilmek, dünyanın en zor savaşını vermek demektir. Bu savaş bir başladı mı, artık hiç bitmez!..
Seni diğerlerinden farksız yapmaya tüm gücüyle gece gündüz çalışan bir dünyada, kendin olarak kalabilmek, dünyanın en zor savaşını vermek demektir. Bu savaş başladı mı, artık hiç bitmez.
"Seni diğerlerinden farksız yapmaya tüm gücüyle gece gündüz çalışan bir dünyada kendin olarak kalabilmek, dünyanın en zor savaşını vermek demektir. Bu savaş başladı mı, artık hiç bitmez."
"Seni diğerlerinden farksız yapmaya tüm gücüyle gece gündüz çalışan bir dünyada, kendin olarak kalabilmek, dünyanın en zor savaşını vermek demektir. Bu savaş başladı mı, artık hiç bitmez."
hiç gitmediğim bir yerde, sevinçle ötesinde
her türlü yaşantının, kendi sessizliği var gözlerinin:
en ince kımıltısında birşey var içime gömen beni,
bir şey dokunamayacağım kadar bana yakın
kolayca açar beni en ürkek bir bakışın
parmaklar gibi kapamış olsam bile kendimi,
sen hep yaprak yaprak açarsın beni, Baharın
(dokunup ustaca, gizlice) açışı gibi ilk gününü ya da beni kapatmaksa istediğin, ben,
hayatım kapanırız güzelce, birden
karın her yere özenle inişini
düşleyen yüreğince şu çiçeğin;duyduğumuz hiçbir şey bu ülkede
erişemez gücüne sonsuz inceliğinin:
renkleriyle yapısının beni bağlayan,
öldüren, hiç durmadan, her nefeste(bilmiyorum nedir bu sende olan, bu kapayan
ve açan; yalnız anlıyor içimde birşey
gözlerinin sesini güllerden derin olan)
kimsenin yok, yağmurun bile, böyle küçük elleri
Seni diğerlerinden farksız yapmaya tüm gücüyle gece gündüz çalışan bir dünyada kendin olarak kalabilmek, dünyanın en zor savaşını vermel demektir. Bu savaş başladı mı, artık hiç bitmez!..
Seni diğerlerinden farksız yapmaya tüm gücüyle gece gündüz çalışan bir dünyada, kendin olarak kalabilmek, dünyanın en zor savaşını vermek demektir. Bu savaş başladı mı, artık hiç bitmez.
"Seni diğerlerinden farksız yapmaya tüm gücüyle gece gündüz çalışan bir dünyada, kendin olarak kalabilmek, dünyanın en zor savaşını vermek demektir. Bu savaş başladı mı, artık hiç bitmez."
Gezip görmediğim biyer
kıvançla ötesinde her yaşantının,
gözlerin kendi sessizliğinde
en kırılgan duruşunda birşeyler var beni saran ya da birşeyler ki dokunamam
Çünkü çok yakınlar..
En kaçamak bakışın kolayca açar beni
kapamış olsam da kendimi parmaklar gibi
taç yapraklarınca hep açarsın beni
hani açar ya bahar, işleyerek ustaca, gizemlice ilk gününü
Yada isteğin beni kapatmaksa eğer
Ben ve benim hayatım kapanırız pek güzelce ansızın
Hayaller kurarken kalbe şu çiçeğin, karın lapa lapa her yere yağışı gibi
Dünyada algılamamız gereken hiçbir şey erişemez doğum kırılganlığının gücüne
Öyle ki dokusu bağlar beni renkleriyle ülkelerinin sunarak ölümü yada ölümsüzlüğü her soluk alışta
Bilmiyorum nedir o şu sende olan bi kapanan, bi açılan
Yalnızca içindeki bişey anlar, gözlerinin sesi daha derindir bütün güllerden
Hiçkimsede yağmurda bile yok böyle küçük eller
'Hemen herkes düşünmeyi, inanmayı veya bilmeyi öğrenebilir ama hissetmek, bir tek insana bile öğretilemez. Neden? Çünkü, düşünürken, inanırken veya bilirken az çok herkes gibi olursun; oysa hissetiğin anda sadece kendinsindir, başka hiç kimse değil.'