Emine Şeyma Mengi Gönderileri
Emine Şeyma Mengi kitaplarını, Emine Şeyma Mengi sözleri ve alıntılarını, Emine Şeyma Mengi yazarlarını, Emine Şeyma Mengi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.İlk Defa
"Bir şey mi var? "
Başını sağ sola salladı" gülümsüyorsun "
"Ee? "
"İlk defa bu kadar güldürebildim seni :) "
Bayadır yoktum ;)
Sayfa 186Kitabı okudu
Güneş doğup dünyayı karanlıktan kurtardı diye içi de aydınlanmıyordu insanın. Bazıları arafta sıkışıp kalmıştı gibiydi çünkü. Bedeni güneşin aydınlattığı yerde hayata devam ediyor, ruhu da güneşin terk ettiği diğer yarıda kalıyordu. Dışarıya gülümseyip içine gözyaşlarını akıtmak gibiydi bu.
Sayfa 27Kitabı okudu
Kalp hissettiği şeyi hatırlar mı?
Sayfa 406Kitabı okudu
Zaman her şeyin ilacıydı derlerdi ama erteleyince zaman ilaçtan ziyade zehire dönüşür, tüm huzursuzluklara davetiye çıkarırdı.
Sayfa 285Kitabı okudu
Öyle yara bere içindeydi ki ruhum, bedende kalan izler hiçbir şeydi yanında.
Ne zaman aynanın karşısına geçip kendime baksam, bana doğru masum bakışlar atan, ağladı ağlayacak bir kız görürdüm. Sonra elimi uzatırdım ona. "Geçecek" derdim. "Sen güçlüsün. Bunun da üstesinden geleceksin."
Sayfa 239Kitabı okudu
İçlerinde en çok kırıkları taşıyan kişiler; dışarıdan bakıldığında en yıkılmaz görünen, en dik duruşlu insanlardı. Kimisinin kırıkları zararsızdı; kimsede yara açmazdı. Onlar acılarını, hüzünlerini, beklentilerinin sonundaki hüsranı kendi başlarına yaşar; dışa doğru gülümseyerek yormazlardı başka insanları. Gerekmedikçe çıkarmazlardı pençelerini. Başkalarını kırmaktansa kendilerini tüketirlerdi.
Bazılarının içindeki harabeyse çevrelerini de etkilerdi. Onların dik duruşları gülümsemekten değil, yıkmaktan geçerdi. Daha sinsiydi onlar. Kendi içlerindeki enkazı iç açan bir maskenin altında değil, başkalarını kırıp geçerek saklarlardı. İçlerinde öylece barındırmazlardı o kırıkları. Ellerine alır, başkalarını da yaralarlardı. Adına da güç derlerdi, özgüven derlerdi. Kendileri dahi bilmezlerdi ki bu yıkıcı tutumları kendi içlerindeki enkazın bir parçasıydı.
Sayfa 221Kitabı okudu
Bazen bir gülüşe, bir bakışa binbir tane his sığdırırdı insan ama karşısındakinin hikayesini bilmeyen görmezdi anlamını.
Sayfa 187Kitabı okudu
Şimdi yine uykunun uzak olduğu bir gecenin sonunda, sabahın uzattığı eli kavrayacakken yarım kalan bir diğer anı hatırlatmıştı kendini.
Sayfa 186Kitabı okudu
Sükuneti hep kötüye yorardım ben. Fırtınadan önce de sessizlik kaplamaz mıydı her yeri?
Sayfa 167Kitabı okudu
İnsanlardan daha tehlikeli bir şey varsa, o da sırtlarında taşıdıkları geçmişin yüküydü.
Sayfa 150Kitabı okudu
Ama güçlendikçe yorulur muydu insan? Yoruluyormuş, yaşayarak görüyordum.
Sayfa 150Kitabı okudu
Zaten hep öyle olmaz mıydı? Hedefe sırtımızı döndüğümüzde her şey kendiliğinden oluverirdi.
Sayfa 141Kitabı okudu