Harun Özen Gönderileri
Harun Özen kitaplarını, Harun Özen sözleri ve alıntılarını, Harun Özen yazarlarını, Harun Özen yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Gerilim sevenlere tavsiye edeceğim bir eser.
Karamuştu köyünde iki kişinin kendilerini asmasıyla başlıyor her şey. Sadece köyün üstüne yağan ve hiç durmayan yağmur yağıyor. Ve iki kişi kafası kopmuş halde bulunuyor. Komutanlar olanları sorgulamak için köye geliyor fakat her şey daha çıkmaza giriyor. Köyün üstünde köyü aydınlatan bir ışık... 1980 Askeri Darbesi... Köyün delisi Yunus ve Çoban Bahtiyar... En güzeli de sonucun daha da tuhaf bir olayla bağlanması...
Yazarımız 
Harun Özen 'i tebrik ederim. Uzun zamandır hayal gücüm bu kadar zorlanmamıştı. Bazen olağanüstü şeyler de hayal etmeye ihtiyacımız varmış.
Çocukların kör karanlıktan korktuğu gibi biz de aydınlıktan korkarız.
(Lucretius Carus)
Kabullenişlerin en büyüğü değil midir zaten aşk? Yenilişin, yanılışın, teslimiyetin ve kör-sağır-dilsiz oluşun sınır boyundaki son sancağı değil midir? Bir adım ötesi ya ölümdür ya da divanelik
Sayfa 238
İnsan hayatta en çok hangi konuda tecrübe sahibiyse, en büyük hatalarını da o konuda yapıyordu
Sayfa 232
Yoklukları ne derin yaraydı öyle? Aradan yıllar geçmesine rağmen asla kabuk bağlamayan, ilk andaki acısıyla sürekli sızlayan ve kanayan bir yara… İnsan annesini kaybettiğinde ölüyordu çocukluğu. Babasını kaybettiğinde ise hem kahramanını kaybediyor, hem de yeryüzünde sorgusuz sualsiz kendisine kol kanat gerecek en büyük insanı kaybetmenin verdiği derin boşlukta yitip gidiyordu
Sayfa 174
Her ölüm arkasında yığınla keşke, kucak dolusu acı ve pişmanlık bırakıyordu. Giden kurtuluyor, bu arsız dünyanın çilelerinden sıyrılıyor, arkada kalanlar heybelerine bir acı daha ekleyerek yürüyorlardı kendi sonlarına doğru. Tüm insanlık bir devam filminin içinde benzer senaryoları oynayarak sırasını savıyordu. Bazı performanslar alkış alırken, bazıları fiyaskoyla sonuçlanıyordu. Her hayat geride rengi solmuş fotoğraflar ve zamanla silinmeye mahkum hatıralar bırakarak zamanın arşivindeki yerini alıyordu.
Sayfa 77
’Tüm müdahalelere rağmen hastamızı kurtaramadık. Başınız sağ olsun.’ Söyleyene iki kısa cümle, dinleyene Âdem’den günümüze değin yankılanan eskimemiş bir çığlık
Sayfa 76
İnsan olmak böyle bir şeydi herhalde.Hiç unutamam sandıklarını yıllar sonra hatırlamakta zorlanıyor, dinmeyecek sandığın acıları yılda birkaç kez hatırlayarak hayata kaldığın yerden devam ediyor, yadırgamadan ve utanmadan gülüp eğlenebiliyorsun. Onsuz yaşayamam dediklerini sonsuzluğa uğurlayıp yaşamaya devam ediyorsun. Nefes alamıyorsun uzun zaman ama yaşıyor, öğreniyor, kabulleniyorsun. Bu da bizim, biz insanların laneti olsa gerek
Sayfa 59
Kaç kez ölür insan? Bu uğursuz, samimiyetsiz, acıtmaya meyilli dünyaya kaç kez yeniden doğar? Ölüm göreceli bir kavram mıdır? Türk Dil Kurumu’nun dediği gibi; “Hayatın tam ve kesin olarak sona ermesi,” ise ölüm, ben daha önce dört kez öldüm. Kimindehain eller kastetti canıma, kiminde karanlıktan gizlice uzandı boğazıma ömrümü verdiklerim. Canımı en çok, en sevdiklerim yaktı.
Sayfa 22
Her şeyden önce söz vardı, hepsinin nihayetinde ise derin sessizlik. Derler ki yarası iyileşmezmiş suskunlukla vurulanların. Dikiş tutmazmış yarınları. Eski güzel günlerin hatırıyla yapılan pansumanlar kâr etmez, mikrop kaparmış düşleri
Sayfa 12
Aklına gelmemekten çok aklına geldiğim halde bir önem arz etmemekten ürktüm
Sayfa 11
"Mezar taşları gibi ölüler de affedemezdi."
Sayfa 389Kitabı okudu
"Ömrünün son virajında, yanlış durakta inmişti otobüsten. Etrafını kuşatan dünyaya yabancı hissediyordu. Aynı otobüse binip geri dönmek mümkün olmadığı gibi, peşinden yetişip son durağa gitme fırsatı da kaçmıştı. Kalan yol zahmetliydi ve yorgun bacaklarına güvenmek zorundaydı. Artık ne kadar taşırlarsa..."
Sayfa 378Kitabı okudu